Dwanaście minut owacji na stojąco, Demi Moore ze łzami w oczach mówiąca “Jestem zmęczona”, oraz szepty na festiwalowych korytarzach dnia następnego - “To może być złota palma”.  A może to tylko krwawy horror bez wyczucia? więcej

Substancja to chyba pierwszy film od dobrych paru lat, któremu wystawiłem 10/10 i prawdopodobnie będę o nim gadał przy każdej możliwej okazji. Gorąco zachęcam do obejrzenia w kinie, żeby Was te wizuale i dudniące elektro wykręciły na lewą stronę. Tak więc bierzcie swoje drugie połówki i marszem na seans, żebyście później słuchali przez tydzień, że “już więcej z Tobą nie pójdę na nic do kina”. Możecie zwalić na mnie jak coś. więcej

Film wizualnie atrakcyjny do orgazmu. Kadry idealnie równe, symetryczne, a przy okazji przerysowane perspektywą, wręcz makro zbliżeniami, szerokimi kątami obiektywu. Światło jasne, czyste, docierające w każdy kąt. Czerń i biel, do tego neonowo-zielona żółć substancji i soczystość płaszcza, czerwień szminki i krwi. Liternictwo napisów, numerów skrytek, instrukcji zażywania - papierowej i video, niesamowicie estetyczne.  więcej

W świecie, w którym wartość jest mierzona lajkami, kliknięciami i szybką gratyfikacją, "Substancja" nie tylko wpasowuje się w dominujące trendy, ale też – zapewne intencjonalnie – aspiruje, aby stać się jego dumnym symbolem. Mamy do czynienia z manekinem, który udaje drugiego manekina, opakowaniem bez zawartości – kolejną warstwą papieru, pod którą nie ma już nic. więcej