Klaus Kinski

Klaus Günter Karl Nakszynski urodził się 18 października 1926 roku jako najmłodsze z czworga dzieci swoich ubogich rodziców. Jego dzieciństwo nie było łatwe. Powodowany ciężką sytuacją materialną, młody Klaus zaczął kraść, przez co popadł w konflikt z prawem. Druga wojna światowa sprowadziła dalszy ból i cierpienie na Kinskiego i jego rodzinę. Sam Klaus został wcielony do polskiej armii, by szybko zostać pojmanym i służyć w wojskach Hitlera. Wkrótce jednak znalazł się w brytyjskim obozie jeńców wojennych, gdzie zaczął grać. Wraz z końcem wojny Kinski rozpoczął poszukiwania swojej rodziny. Szybko jednak odkrył, że większość z jej członków zginęła podczas jego nieobecności. Największym bólem dla młodego Klausa była strata najbliższej jego sercu matki.

Kolejne lata Kinski spędził wraz z wędrowną trupą aktorską. Jego sugestywne i przepełnione skrajnymi emocjami role zwiastowały nadchodzący sukces wybitnego aktora. Brak zrozumienia i wynikające z niego napięte stosunki z szefostwem, pozbawiły artystę pracy i dachu nad głową. Wreszcie, w późnych latach 40., Kinskiego odkryło kino, a "Morituri" z 1948 roku okazał się początkiem wielkiej kariery młodego aktora. W latach 50. powoli wkraczał w świat kina - zagrał w kilku niemieckich produkcjach, nie zapominając jednak o pracy w teatrze - doskonale recytował poezję, a jego koronnymi rolami były postacie Dostojewskiego. W osiągnięciu tak wysokiego poziomu w swym fachu, artyście pomogły drzemiące w nim emocje wyniesione z ciężkich doświadczeń dotychczasowego życia. Kinski stawał się rozpoznawany. Niepokojący wygląd zewnętrzny artysty: wyłupiaste oczy i wywołujący ciarki uśmiech, tylko pomogły mu zdobyć sławę wiecznego zawadiaki.

Wczesne lata 60. w karierze Kinskiego to niemieckie filmy na podstawie prozy Edgara Wallace'a. Chociaż grywał w nich tylko role drugoplanowe, artysta regularnie wyrastał ponad główne postacie stworzone przez ówczesne gwiazdy kina. Prywatne życie Klausa również zdążyło się zmienić. Ożenił się z Brigitte Ruth Tocki i spłodził córkę Nastassję. Mimo to, wciąż pozwalał sobie na różne ekscesy z innymi kobietami. Sporą część napisanej później autobiografii pochłaniają właśnie skandale obyczajowe. Nie pozostały one bez echa, rozwód Brigitte i Klausa szybko stał się faktem, a Kinski odszedł zostawiając Nastassję z matką. Dekada ta reprezentuje właściwy początek wielkości Kinskiego. W tym to okresie, jego życie okazało się nigdy niekończącą się drogą od jednego filmu do drugiego i od jednej kobiety do kolejnej. Aktor dokonywał różnorakich decyzji w sprawie wyboru ról. Raz kierował się artyzmem, by później patrzeć przez perystyl zysków finansowych. Dlatego w tym okresie w filmografii Kinskiego arcydzieła światowej kinematografii, jak "Doktor Żywago" czy "Za kilka dolarów więcej" przeplatają się z kinem klasy B. Wartym uwagi faktem jest to, że w latach 60. aktor wystąpił w ponad 60 filmach.

Kolejna dekada - lata 70. - nie zmieniła Kinskiego. Aktor wciąż prowadził ekstrawaganckie życie i wydawał ogromne ilości pieniędzy, co z kolei zmuszało go do grania w dobrze płatnych filmach niskiej klasy. Oceniając z perspektywy czasu, okres ten został zapamiętany jednak jako początek współpracy charakterystycznego aktora z Wernerem Herzogiem. Reżyser - były sublokator Kinskiego (spotkali się w połowie lat 50.) - zaprosił Klausa do wzięcia udziału w realizacji obrazu, "Aguirre, gniew boży". Film wkrótce okazał się jednym z największych osiągnięć w długiej i burzliwej karierze Niemca, choć niewiele brakowało, aby udział w tym obrazie Kinski okupił szaleństwem. Okres lat 70. aktor zakończył dwoma innymi wybitnymi filmami stworzonymi wspólnie z Herzogiem: "Nosferatu wampir" i "Woyzeck".

Schyłek kariery Kinskiego przypada na lata 80. Jednym z jego największych sukcesów w tym okresie okazał się "Fitzcarraldo", kolejny obraz powstały we współpracy z Herzogiem. Wzajemne relacje pomiędzy obydwoma panami uległy pogorszeniu, co spowodowało koniec współpracy. Kinski obiecał, że już nigdy nie będzie grał u Herzoga. Nie do końca okazało się to prawdą, bo aktor spotkał się na planie z niemieckim reżyserem jeszcze raz, w 1988 roku podczas kręcenia "Cobra Verde". Był to jeden z ostatnich obrazów Kinskiego. W trakcie realizacji filmu doszło do kolejnego poróżnienia pomiędzy obydwiema indywidualnościami, a nawet użycia siły (Kinski zaatakował Herzoga). W konsekwencji aktor zrezygnował z filmu, pozostawiając ekipę z niepełnym materiałem. Obraz został ukończony, ale w wyniku napotkanych problemów nie zalicza się go do twórczości tandemu Kinski-Herzog. Dekadę tą artysta zakończył debiutem reżyserskim, będącym jednocześnie jego ostatnim filmem -"Kinski Paganini". Obraz okazał się klapą finansową i artystyczną. Później Kinski planował nakręcić 16-godzinny serial dla włoskiej telewizji, ale producenci, po obejrzeniu dotychczas nakręconego materiału, odebrali mu projekt.

Ostatnie lata życia Kinski spędził w Lagunitas w Kalifornii, pracując nad swoją autobiografią "Ja chcę miłości!", porządkującą jego chaotyczne życie. Zmarł 23 listopada 1991 roku na atak serca. Pozostawił po sobie ponad setkę filmów. Klaus Kinski był jedną z najbardziej ekscentrycznych osobowości w historii kinematografii. W życiu był tak wielką indywidualnością, jakie zwykł grywać w swoich filmach. Sam oznajmiał, że każda grana przez niego postać zawiera część jego samego. Angażował się maksymalnie we wszystko co robił - zapewne dlatego jego biografia sama mogłaby posłużyć za scenariusz filmowy.