Recenzja filmu

Czarownica (2014)

Zapomnijcie o starej wersji "Śpiącej Królewny" – o mądrych wróżkach, troskliwych rodzicach i bezwzględnej Czarownicy. Zapomnijcie o prostym podziale na czarne i białe. Najnowsza odsłona baśni pokazuje racje strony, która do tej pory nie miała szans na usprawiedliwienie. Angelina Jolie – jako producentka "Czarownicy" – przekonuje, że nikt nie jest zły bez przyczyny i nie ma osób bezwarunkowo dobrych.


Potężną Diabolinę, tę samą, która rzuci okrutną klątwę na maleńką Aurorę, poznajemy jako naiwną i beztroską nastolatkę. Osierocona przez rodziców żyje w pełnej harmonii z mieszkańcami swojej magicznej krainy. Sąsiadami czarodziejskich postaci są rządzeni przez króla Henry'ego ludzie. Oba światy przez lata funkcjonują obok siebie, przestrzegając zasady o wzajemnej nieingerencji. Dobrobyt ojczyzny Diaboliny stanowi jednak niepohamowaną pokusę dla chciwego króla. Podbicie tajemniczej ziemi mlekiem i miodem płynącej staje się w końcu nadrzędnym celem  królestwa. Ludzie nie ustaną, dopóki nie zawładną tą krainą. Równolegle rozgrywa się prywatna historia miłości i zdrady, których bohaterka doświadczyła ze strony pewnego chłopca.

Zmieniona perspektywa znanej od lat historii umożliwiła wydobycie z niej kilku mądrych lekcji, na które nie było miejsca w klasycznej opowieści. Przede wszystkim w wersji Jolie to ludzie, a nie czarownice zostali pokazani jako nieliczące się z nikim potwory, w które zamienia ich wrodzona chciwość i potrzeba władzy. Magiczny świat Diaboliny wolny jest od typowo ludzkich ambicji będących główną przyczyną większości tragedii. Tu każdy element natury – w przeciwieństwie do świata ludzi – ma niezbywalne prawo do istnienia. Dopiero pierwiastek ludzki zaburzy ten porządek. Co więcej – "Czarownica" uderza tylko w świat dorosłych. Przyjaźń małoletniej Diaboliny z chłopcem jest początkowo tak samo czysta jak ich serca. Dopiero z wiekiem Stefan nauczy się podstępu i wykorzystywania słabości innych do własnych celów. To, co uda mu się osiągnąć dzięki zdradzie, będzie niewspółmierne do bólu, który po sobie zostawi. Cierpienie Diaboliny zamieni ją natomiast w szukającą zemsty wiedźmę. Dla dzieci, które dostrzegą te wszystkie niuanse i będą potrafiły wyciągnąć z nich wnioski, "Czarownica" będzie lekcją tolerancji i przestrogą przed nieposkromionym egoizmem. Będzie też miłą i niezbyt wymagającą bajką z sympatycznymi bohaterami – na drugim planie bawią między innymi niezbyt rozgarnięte wróżki (wcielające się w nie: Lesley Manville, Imelda Staunton i Juno Temple, pomniejszone i wyprofilowane komputerowo, wyglądają fantastycznie!), włącznie z samą Diaboliną, która w gruncie rzeczy pozostaje dobrą osobą.


O ile film usatysfakcjonuje dzieci, o tyle starszych widzów może rozczarować. Widzowie 16+ nie znajdą tu zbyt wiele dla siebie – "Czarownica", mimo potencjału na kategorię "R", to ciepła, pozbawiona głębszych treści opowieść o istocie prawdziwej miłości. Owszem, scenografia  i efekty specjalne są piękne, a Jolie zarówno w roli anielskiej Diaboliny, jak i owładniętej szałem Czarownicy – zjawiskowa. Trzeba przyznać, że sceny starć między ludźmi a magicznymi istotami też przykuwają uwagę. Ale oprócz nich w "Czarownicy" niewiele jest akcji. Historia snuta jest raczej jak w bajkach opowiadanych dzieciom do snu zaczynających się od słów "Dawno, dawno temu…". Osobom, które z nich wyrosły, może zabraknąć cierpliwości. Powtarzam: osobom, które z nich wyrosły.