Oczywiście, że słyszeli. Tak się nazywała łajba mego ojca. 35 lat ciężkiej pracy, ale w końcu wyskoczyliśmy na biegun oglądać foki.

życie i praca w tym kraju to jedna wielka metafora, ale to całkiem off topic ;)

Hah. :)

Co do tytułu - ja bym jednak dał: "Zmysł doskonały". ("ew. 'idealny')
co do filmu - jeden z moich najukochańszych. Być może również dlatego, że, moim zdaniem, absolutnie niejednoznaczny. Uwielbiam otwarte zakończenia - choć tu jest akurat dość zamknięte - ale cały film da się zinterpretować na wiele sposobów. Tak, myślałem o tym, że miłość jest idealnym zmysłem ('najprostsze' wytłumaczenie). Ale to równie dobrze może być też właśnie film o tym, żeby cieszyć się życiem itp. itd. blabla. Ale może być też właśnie tak, że 'zmysłem' idealnym jest człowiek. Drugi człowiek...
...i to także w taki sposób, że - w obliczu apokalipsy ('apokalipsy'?) - pożądamy bliskości, drugiego człowieka, tak bardzo, że aż wmawiamy sobie, że to wielka miłość. Bo niby co miałoby sugerować, że Eva i Ewan tak się strasznie pokochali? To bliski koniec świata mógł ich wpędzić w swoje objęcia. Tylko to im zostało. Tak czuli się bezpieczniejsi, szczęśliwsi... Było im raźniej... Nie wykluczam takiej opcji.

"Przytłoczony smutkiem, ludzie dotknięci wszystkimi co stracili, kochankowie, których nigdy nie mieli, przyjaciele którzy odeszli, myśl o wszystkich ludziach których zranili.. najbardziej przytłoczony smutkiem i wreszcie brak powonienia.To jest choroba" !