Kogo my tu mamy:
* autystycznego projektanta mody. Co za sztampa.
Gdyby on był w kolejności malejącej: politykiem, lekarzem, księgowym, tramwajarzem, to wrażenia by już takiego nie robiło. Prawda?
Mamy Projektanta Mody powszechnie podziwianych kiecek, który nie rozumie emocji otaczających go osób. Zespół Aspergera.

* zauroczoną w nim modelkę, która jest przekonana, że jest w stanie go odmienić.
Co za nuda. Ileż to kobiet na świecie jest przekonana, że ich miłością są w stanie odmienić faceta. Ich miłość wyleczy jego chorobę psychiczną, wyciągnie z nałogu, doda śmiałości i pozwali znaleźć w końcu jakąś pracę. Modelka nie zauważa, że irytujące dla niego jest nawet to, gdy tosta nożem smaruje masłem.

Pojawia się GRZYB i następuje cudowna przemiana głównego bohatera w romantycznego, pełnego wdzięczności kochanka.
Grzyb i sraczka wyleczyły go z Aspergera?
Litości!
To ma być poważne kino?

To dopiero połowa filmu.
Oczywiście działanie grzyba ustępuje, a wtedy....

Myślałem, że nie dotrwam do końca, choć początek filmowo, wizualnie jest bardzo apetyczny.
3 przerwy na papierosa, raz na siusiu. 6 spojrzeń na zegarek: "ile jeszcze do końca".

Komentarz na Fimwebie tylko po to, abym się na ten film nie nadział po raz kolejny.

Oskar za stroje?! Przecież te wszystkie modelki w nich wyglądały, jakby były w ciąży. Zwróćcie uwagę! Te kiece nienaturalnie uwypuklały im brzuchy!