Z całej już serii ekranizacji tej historii (za chwilę na ekranach chyba piąta) ta jest pierwszą, jaką zobaczyłem (na razie). Mimo prawie trzech godzin postanowiłem dać temu filmowi szansę i nie był to czas stracony. Owszem wolno się to toczy, owszem piosenkowe przerwy co 10 minut (ale jakie), owszem akcja wyścigu ślimaków. Ale co za historia. Na początku wydaje się, że będzie to kolejny filmik o początkującej aktoreczce. Nic takiego. To jak Estel z naiwnej, utalentowanej dziewczyny dojrzewa i przeistacza się w gwiazdę – pewną siebie, ambitną, profesjonalną, silną, mądrą, zdecydowaną; jak zamienia się miejscami i rolami wkraczając w gasnącą popularność męża to jedno. Ważniejsze może skąd przychodzą uczucia, jak odnaleźć się w obcym świecie, jak trwać przy kimś, kto niszczy siebie i otoczenie, jak przyjmować triumfy, które są cudzym upokorzeniem, jak znosić własne klęski, jak rezygnować i dokonywać wyborów, skąd brać wiarę lub po prostu siłę, żeby znosić sytuację bez nadziei, jak można zrezygnować z siebie dla drugiej osoby (i to wszystko są sytuacje, które dotyczą ich obojga). To niewiarygodne jak można trwać przy sobie, czuć się szczęśliwym przez tyle lat, mimo tylu głupot, tylu upokorzeń, tylu zwykłych upierdliwości i tak naprawdę, do końca nie rozumieć, nie wiedzieć, czy to miłość czy nie...

Nagrody dla pierwszoplanowych aktorów są tu po prostu zasłużone. Judy Garland za samą siebie, za sam głos i za scenę w garderobie… James Mason nie ustępuje pola – „popisy” wstawionego gwiazdora na przemian z walką alkoholika przeszywają ciarkami.
Pięknie rozwiązany finał. I jeszcze na koniec: kadry ze statycznych, czarno-białych zdjęć, oszczędne, często papierowo-teatralne dekoracje, design z lat 50., zabawne choreografie…