Role

Przygotowując się do roli Noodlesa, Robert De Niro chciał się spotkać z gangsterem Meyerem Lanskym. Jednak nie udało mu się tego zrealizować, ponieważ gangster chorował już wtedy na raka płuc i w trakcie realizacji filmu zmarł.

Sergio Leone odrzucił propozycję wyreżyserowania "Ojca Chrzestnego", by stworzyć ten film.

Claudia Cardinale, Julie Andrews i Kay Lenz kandydowały do roli Carol.

W bardzo wcześniej fazie produkcji filmu (środek lat 70.) Gérard Depardieu ubiegał się o rolę Maxa lub Noodlesa i starał się poprawić swój angielski, aby wyzbyć się francuskiego akcentu.

John Belushi otrzymał propozycję zagrania Maxa, ale zmarł przed rozpoczęciem przesłuchań. Richard Dreyfuss i Joe Pesci byli również brani pod uwagę. Pesci ostatecznie dostał rolę Frankiego Monaldi.

Do roli Maxa przesłuchiwanych było ponad 200 aktorów.

To Joe Pesci zasugerował, że Larry Rapp powinien grać Grubego Moe. Aktorzy pracowali razem przy filmie "Dear Mr. Wonderful".

Laureatka Oscara za "Lot nad kukułczym gniazdem" - Louise Fletcher zagrała w filmie Leone jedną z drugoplanowych ról kobiecych, jednak wszystkie sceny z jej udziałem zostały wycięte w montażu.

Clint Eastwood odrzucił rolę Jimmy'ego O'Donnella.

Robert De Niro dostał rolę w filmie jako pierwszy, jeszcze podczas prac nad "Ojcem chrzestnym II". Później został włączony do procesu wybierania pozostałych członków obsady.

Sergio Leone chciał, by w filmie wystąpiły gościnnie hollywoodzkie gwiazdy kina lat czterdziestych, zwłaszcza George Raft, James Stewart, Henry Fonda i Glenn Ford.

Jodie Foster i Daryl Hannah odrzuciły, a Rosanna Arquette, Kim Basinger, Jennifer Beals, Linda Blair, Glenn Close, Jamie Lee Curtis, Geena Davis, Farrah Fawcett, Carrie Fisher, Bridget Fonda, Melanie Griffith, Linda Hamilton, Mariel Hemingway, Goldie Hawn, Diane Lane, Jessica Lange, Jennifer Jason Leigh, Heather Locklear, Liza Minnelli, Kristy McNichol, Tatum O'Neal, Michelle Pfeiffer, Meg Ryan, Susan Sarandon, Cybill Shepherd, Sissy Spacek, Meryl Streep, Kathleen Turner, Sigourney Weaver i Debra Winger były brane pod uwagę do roli Deborah.

Al Pacino i Jack Nicholson odrzucili rolę Noodlesa.

Do roli dorosłego Noodlesa brany pod uwagę był James Cagney.

Pierwotnie Jean Gabin miał zagrać dorosłego Maxa.

Brooke Shields była brana pod uwagę do roli Deborah. Jednak strajk scenarzystów opóźnił zdjęcia i zniweczył plany reżysera.

Między 1980 a 1982 rokiem Sergio Leone przesłuchał ponad 3000 aktorów do ponad 110 ról mówionych.

Thommy Berggren miał dostać rolę w filmie. Spotkał się w tym celu z Sergio Leone i Robertem De Niro. Jednak słaba przyswajalność nauki nowojorskiego akcentu wykluczyła go z dalszych planów.

Błędy w filmie

Kiedy na końcu filmu Max idzie w kierunku śmieciarki, nie gra go James Woods, tylko aktor na niego ucharakteryzowany.

Szef Aiello nosi odznaczenie kapitańskie na mundurze, mimo iż nie posiada tej rangi.

Kiedy Max i Noodles są na plaży, dziewczyna Noodlesa przed spacerem kładzie gazetę na jego twarzy. Kiedy wieje wiatr, widać duplikaty stron, ujawniając, że jest to podróbka gazety.

Kiedy Noodles dźga Bugsy'ego nożem, obaj są po lewej stronie Manhattan bridge. W momencie przybycia policji cała scena przenosi się na prawą stronę mostu.

Widoczny w filmie samochód Plymouth Valiant Duster zaczęto sprzedawać dopiero w 1970 roku.

W scenie w Miami Beach rozgrywającej się w 1933 roku możemy zauważyć plażowiczów grających piłką plażową, mimo że te wprowadzono dopiero w 1938 roku.

Kiedy w listopadzie 1968 roku Noodles odwiedza schowek na dworcu i wyciąga z niego walizkę pełną dolarów możemy zauważyć, że leżący na górze banknot został podpisany przez W. Michaela Blumenthala, Sekretarza Skarbu pełniącego swój urząd od 23 stycznia 1977 roku do 4 sierpnia 1979 roku.

Gdy chłopcy pokazują Włochom sztuczkę z solą, wewnątrz widocznych w tle budynków możemy zauważyć światła fluorescencyjne, które pojawiły się na rynku dopiero w latach 40. XX wieku.

W roku 1968 Noodles powraca na dworzec kolejowy i otwiera walizkę wypełnioną pieniędzmi. Gdy zamyka walizkę możemy usłyszeć rozbrzmiewający w tle dźwięk uruchamianej lokomotywy parowej i charakterystyczny gwizd. Jednak miasto Nowy Jork zabroniło używania parowozów w roku 1960, a już w roku 1958 na terenie całych Stanów Zjednoczonych silniki parowe w większości zostały zastąpione spalinowymi.

W jednej ze scen chłopcy podpalają kiosk, biegną za róg ulicy i obserwują swoje dzieło przez okienko w betonowej ścianie, na której możemy zauważyć malowane sprayem graffiti. Farbę w sprayu wprowadzono dopiero w 1949 roku, a scena rozgrywa się w latach 20. XX wieku.

Kiedy chłopcy czekają na wypłynięcie skrzyń z alkoholem na powierzchnię, w tle możemy dostrzec żurawie służące do podnoszenia kontenerów z ładunkiem, które wprowadzono do użycia dopiero w połowie lat 50. XX wieku.

Podczas sceny, w której chłopcy przechodzą przez ulicę z widocznym w tle Manhattan Bridge, na stojącym po prawej stronie budynku widoczne jest okienko klimatyzatora, mimo że urządzenie to pojawiło się dopiero w 1932 roku.

Podczas sceny rozgrywającej się w latach 20. XX wieku, kiedy Bugsy strzela do Dominica, w tle możemy zauważyć budynki mieszkalne, które zbudowano w Nowym Jorku dopiero w latach 50. XX wieku.

Kiedy Deborah zmywa makijaż po skończonym spektaklu teatralnym, ręce pokryte ma szminką i demakijażem. Po wypowiedzeniu kwestii: "Pomyślałam, że może wiesz, dlaczego" - "Ja? dlaczego ja?", jej ręce są czyste. 

W pierwszej scenie filmu, gdy kobieta zostaje postrzelona, jej koszula jest we krwi. Gdy ponownie zostaje oddany strzał w jej stronę, plamy krwi są jeszcze bardziej widoczne, ale kiedy się odwraca na bok, jej koszula jest czysta. 

Kiedy Gruby Moe daje Noodlesowi klucz, ten otwiera drzwi zegara i zostawia tam klucz. Po krótkim ujęciu na Noodlesa, klucz znika.

Miejsce kręcenia

Bar, w którym Noodles z kolegami w 1920 chce obrabować pijanego kolesia to McSorley's Alehouse w Nowym Jorku niedaleko St. Mark's Square. Jest to najstarszy wciąż prosperujący bar w USA - został założony w 1854 roku.

Zdjęcia do filmu kręcono w Nowym Jorku, Vinegar Hill (Nowy Jork, USA), Spring Lake (New Jersey, USA), St. Petersburgu (Floryda, USA), Luiseville, Montrealu (Kanada), Paryżu (Francji), Rzymie i Wenecji (Włochy).

Scena, podczas której Noodles odwiedza mauzoleum przyjaciół z dzieciństwa, została faktycznie nakręcona na cmentarzu Woodlawn w Bronksie. W mauzoleum spoczywa ciało Johna Gatesa, założyciela Texaco, któremu przypisuje się także rozpropagowanie drutu kolczastego.

Restauracja, do której Noodles (Robert De Niro) zaprosił Deborah (Elizabeth McGovern) na kolację, faktycznie znajduje się w Wenecji. Tymczasem pamiętna scena powrotu do domu została nakręcona po drugiej stronie Atlantyku, w New Jersey w USA.

Sceny mające miejsce na plaży w Miami zostały nakręcone w sanktpetersburskim kurorcie Don Cesar.

Pozostałe

Zdjęcia do filmu trwały od 14 czerwca 1982 do 22 kwietnia 1983 roku.

Motywy z filmu zostały wykorzystane w teledysku do piosenki "Brother Louie" niemieckiego zespołu Modern Talking.

Robocza wersja filmu trwała około 8-10 godzin. Następnie reżyser Sergio Leone i montażysta Nino Baragli przycięli materiał do 6 godzin, planując zaprezentować opowieść w formie dwóch trzygodzinnych filmów. Producenci jednak odrzucili ten pomysł, wobec czego Leone skrócił film do 3 godzin i 49 minut.

Oryginalna wersja filmu trwa 229 minut. Amerykański dystrybutor postanowił jednak, wbrew woli reżysera, przemontować film i skrócił go do 144 minut. Zrezygnowano z koncepcji przeskoków w czasie i ułożono sceny w porządku chronologicznym. Najwięcej scen wycięto z wątku dzieciństwa, chcąc wysunąć na pierwszy plan sceny rozgrywające się w 1933 roku. Usunięto także spotkanie Noodlesa z Deborah mające miejsce w 1968 roku, a słynne zakończenie "z ciężarówką i opium" zostało zastąpione przez, niewidoczne na ekranie, samobójstwo sekretarza Baileya. Skrócona wersja filmu poniosła w amerykańskich kinach porażkę, a krytycy, zwłaszcza ci, którzy wcześniej widzieli oryginał, nie pozostawili na niej suchej nitki.

Wizualny styl filmu, m.in. scena tańca młodej Deborah został zaczerpnięty z obrazów takich artystów jak: Reginald Marsh, Edward Hopper, Norman Rockwell Coady, Edgar Degas. Sceny rozgrywające się w 1922 roku, zainspirowane były fotografią Jacoba Riisa.