Farrah Fawcett 

Przyszła na świat jako druga córka (ma o rok starszą siostrę Diane) Jamesa i Pauline Fawcettów. Miała talent plastyczny, więc rodzice wysłali ją na Uniwersytet Teksański w Austin, gdzie studiowała malarstwo i rzeźbę. Tuż przed dyplomem jakiś fotograf zrobił zdjęcie dziesięciu najpiękniejszym studentkom sztuk plastycznych. Publicysta David Mirisch wypatrzył je w lokalnej gazecie i namówił Farrah na wyjazd do Hollywood. Przez siedem lat występowała wyłącznie w reklamówkach. Dla kina odkrył ją Claude Lelouch, który w 1969 roku powierzył jej epizodyczną rolę Patricii u boku Jean-Paula Belmondo w filmie "Mężczyzna, który mi się podoba". Pojawiała się także w serialach telewizyjnych: "The Flying Nun", "I Dream of Jeannie", "Days of Our Lives", "The Partridge Family". Grała niewielkie role w filmach klasy B, takich jak "Myra Breckinridge" czy "Murder on Flight 502" oraz nieregularnie w serialach - "Owen Marshall: Counselor at Law" czy "Harry O" z Lee Majorsem, ówczesnym gwiazdorem telewizyjnym, w którym się zakochała. Ślub wzięli dopiero po czterech latach, 28 lipca 1973 roku. Razem z mężem zagrała w kilku odcinkach serialu "The Six Million Dollar Man", gdzie ten wcielił się w głównego bohatera. W 1975 otrzymała nominację do nagrody Złotego Jabłka jako Nowa Gwiazda Roku. Wkrótce Farrah wystąpiła w reklamach pasty do zębów, szamponów, soków owocowych i drinków. W 1976 otrzymała rolę Jill Munroe w serialu "Aniołki Charliego", a rok później nominowano ją do Złotego Globu. Gdy Fawcett zrezygnowała z udziału w produkcji, ta straciła na popularności. Nowy etap kariery zaczęła od roli Jenny Moore w kryminale "Somebody Killed Her Husband" Lamonta Johnsona oraz od wylansowania na światowym rynku szamponu "Farrah" (wystarczyło jej zdjęcie z burzą błyszczących włosów). W 1982 roku rozwiodła się z Lee Majorsem. Następne lata były próbą zaistnienia na dużym ekranie. Jednak ani policyjny romans "Opalenizna" Richarda C. Sarafiana, ani obraz sci-fi "Saturn 3" Stanleya Donena (za rolę Alex otrzymała nominację do Złotej Maliny), ani pełna gwiazd komedia "Wyścig Armatniej Kuli" Hala Needhama (kolejna nominacja do Złotej Maliny) nie stały się przełomem. Znacznie więcej mówiono o jej nieformalnym związku z aktorem Ryanem O'Nealem (najlepszym przyjacielem Lee Majorsa), a burzliwy przebieg romansu, zapoczątkowanego w 1978 roku, szczegółowo relacjonowała plotkarska prasa. Marzenia o prawdziwej dramatycznej roli doczekały się realizacji w telewizji. Wystąpiła w mini serialu "Morderstwo w Teksasie"  Billy'ego Hale'a, którego scenariusz oparto na autentycznej sprawie sądowej. Potem powierzono jej rolę maltretowanej żony w telefilmie "Płonące łóżko" Roberta Greenwalda, dzięki czemu otrzymała nominację do nagród Emmy i Złotego Globu. W 1985 roku urodziła syna Redmonda, którego ojcem był Ryan O'Neal. Wkrótce odniosła sukces w broadwayowskiej sztuce "Skrajności" i w jej wersji filmowej w reżyserii Roberta M. Younga (za co otrzymała nominację do Złotego Globu). W tym samym roku wcieliła się w dobroduszną synową w melodramacie "Dwie kobiety" Johna Arneta oraz w Żydówkę, która doprowadziła do skazania zbrodniarza hitlerowskiego w opartej na faktach "Opowieści o Beate Klarsfeld" Michaela Lindsaya Hogga (kolejna nominacja do Złotego Globu). Autentycznych postaci w jej dorobku filmowym było znacznie więcej: milionerka Barbara Hutton w mini serialu "Biedna mała bogata dziewczynka" Charlesa Jarrotta (nominacja do Złotego Globu), amerykańska fotoreporterka Margaret Bourke-White w jej autobiograficznym filmie w reżyserii Lawrence'a Schillera oraz kobieta, która strzeliła do swoich dzieci w obrazie "Niewinne ofiary" Davida Greene'a (nominacja do Emmy i Złotego Globu). Do kina powróciła w 1989 roku w roli fotomodelki Jo w filmie Alana J. Pakuli "Zobaczymy się jutro". W 1995 pozowała dla miesięcznika "Playboy", a numer rozszedł się w milionowym nakładzie. W 1997 rozstała się ze swoim partnerem Ryanem O'Nealem po 18 latach związku. W tym samym roku zagrała niewierną żonę (nominacja do nagrody Independent Spirit) w filmie Roberta Duvalla "Apostoł". Pojawiła się też w jednym z odcinków serialu "Ally McBeal". Potem wystąpiła u Roberta Altmana w komediodramacie "Doktor T. i kobiety". Po raz ostatni zagrała w 2004 roku w komedii "Piknik". Pięć lat później zmarła na raka jelita grubego.