Dość omyłkowy to pomysł nazywać ten film musicalem, bo "Pina" nim nie jest. Nie ma tu fabuły, czas nie płynie, sceny nie wynikają jedna z drugiej, taniec jest formą wyrazu, ale nie samej treści filmu. Widzowie zostają po prostu zatopieni na 100 minut w codzienności tańca – próbach i spektaklach, sukcesach i porażkach, lekkości i trudzie, w uczuciach i potrzebie ich wyrażania, w miłości i śmierci.
Pina Bausch to reformatorka teatru i tańca, tancerka, przede wszystkim choreografka i założycielka Tanztheater Wuppertal, niemieckiego teatru tańca, który pod jej ręką kwitł przez ponad 40 lat. Zaprzyjaźniony z nią Wim Wenders, słynny niemiecki reżyser, autor "Lisbon Story" i "Nieba nad Berlinem", od wielu lat zastanawiał się, jak nakręcić film o teatrze Piny, żeby oddać atmosferę spektakli, relacje między tancerzami, fizyczność ich ciał, wielowymiarowość oszczędnej, niezwykłej scenografii. Rozmawiał o tym z choreografką wielokrotnie, aż w końcu znalazł rozwiązanie – technika 3D! Niestety, po pół roku pracy, jeszcze na etapie prób, Pina Bausch nagle zmarła – 30 czerwca 2009 roku.
Musiało minąć trochę czasu, żeby wszyscy, łącznie z reżyserem, nieco ochłonęli i doszli do wniosku, że warto kontynuować prace nad filmem, mimo że Piny Bausch już nie ma (a może właśnie tym bardziej?). I tak powstał film Pina. Tanzt tanzt sonst sind wir verloren. Sceny z kilku sztuk powstałych na przestrzeni wielu lat – Frühlingsopfer, Café Müller, Vollmond i Kontakthof – kręcone w teatrze-siedzibie zespołu, przeplatają się z ujęciami solówek tancerzy w plenerze, w miejskiej przestrzeni Wuppertalu. Widzimy też samą Pinę, tańczącą we fragmentach Café Müller, ale głównie w ciszy przyglądającą się pracy zespołu, z nieodłącznym papierosem, delikatnie, nieśmiało uśmiechniętą. Pomiędzy tymi ujęciami pojawiają się tancerze z zespołu, współpracownicy – każdy z nich tka swoje o Pinie wspomnienie. Pewnie dlatego, kiedy oglądałam Wendersowy film w berlińskiej Kulturbrauerei, a łzy cichymi kroplami spadały nam, widzom, na zdjęte zimowe czapki, szaliki i rękawiczki, przyszło mi do głowy jeszcze jedno słowo na określenie poetyki filmu – "epitafium".
Pina Bausch to reformatorka teatru i tańca, tancerka, przede wszystkim choreografka i założycielka Tanztheater Wuppertal, niemieckiego teatru tańca, który pod jej ręką kwitł przez ponad 40 lat. Zaprzyjaźniony z nią Wim Wenders, słynny niemiecki reżyser, autor "Lisbon Story" i "Nieba nad Berlinem", od wielu lat zastanawiał się, jak nakręcić film o teatrze Piny, żeby oddać atmosferę spektakli, relacje między tancerzami, fizyczność ich ciał, wielowymiarowość oszczędnej, niezwykłej scenografii. Rozmawiał o tym z choreografką wielokrotnie, aż w końcu znalazł rozwiązanie – technika 3D! Niestety, po pół roku pracy, jeszcze na etapie prób, Pina Bausch nagle zmarła – 30 czerwca 2009 roku.
Musiało minąć trochę czasu, żeby wszyscy, łącznie z reżyserem, nieco ochłonęli i doszli do wniosku, że warto kontynuować prace nad filmem, mimo że Piny Bausch już nie ma (a może właśnie tym bardziej?). I tak powstał film Pina. Tanzt tanzt sonst sind wir verloren. Sceny z kilku sztuk powstałych na przestrzeni wielu lat – Frühlingsopfer, Café Müller, Vollmond i Kontakthof – kręcone w teatrze-siedzibie zespołu, przeplatają się z ujęciami solówek tancerzy w plenerze, w miejskiej przestrzeni Wuppertalu. Widzimy też samą Pinę, tańczącą we fragmentach Café Müller, ale głównie w ciszy przyglądającą się pracy zespołu, z nieodłącznym papierosem, delikatnie, nieśmiało uśmiechniętą. Pomiędzy tymi ujęciami pojawiają się tancerze z zespołu, współpracownicy – każdy z nich tka swoje o Pinie wspomnienie. Pewnie dlatego, kiedy oglądałam Wendersowy film w berlińskiej Kulturbrauerei, a łzy cichymi kroplami spadały nam, widzom, na zdjęte zimowe czapki, szaliki i rękawiczki, przyszło mi do głowy jeszcze jedno słowo na określenie poetyki filmu – "epitafium".
Moja ocena:
10
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Pina (2011)
Krew, pot i łzy...Czy potrafimy z łatwością okazywać emocje? Czy potrafimy komunikować się niewerbalnie? Czy potrafimy... czytaj więcej
