Gladys Cooper I

Gladys Cooper - Brytyjka, laureatka trzech nominacji do Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Jedna z trzech córek dziennikarza Williama Fredericka Coopera i jego żony Mabel Barnett, była prześlicznym i bardzo fotogenicznym dzieckiem. Dlatego już w wieku 6 lat zaczęła pracować jako dziecięca fotomodelka. W 1905 roku dołączyła do Seymoura Hicksa i występowała z jego grupą teatralną w "Bluebell in Fairyland". W 1906 roku zagrała na londyńskiej scenie w "The Belle of Mayfair", jednak rok później porzuciła teatr na rzecz rewii Franka Curzona "Gaiety Girls". Pierwszą poważną rolę teatralną zagrała w 1911 roku w "Bądźmy poważni na serio" Oscara Wilde'a. Potem przyszły kolejne kreacje w adaptacjach znanych sztuk, a piękna Gladys stała się często główną pretendentką do ról heroin, jak szekspirowska Julia. Często pojawiała się na pocztówkach oraz kartach i w czasie I wojny światowej stała się najpopularniejszą brytyjską aktorką, której zdjęcia krążyły wśród żołnierzy w charakterze rozsławionych "pin-up" z czasów kolejnej wojny.

Jej debiut filmowy to brytyjski niemy obraz "The Eleventh Commandment". Kontynuowała karierę filmową równolegle z teatralną. W 1917 roku została współmenadżerką Playhouse Theatre, wraz z Frankiem Curzonem, co w owym czasie było pionierską decyzją w przypadku kobiety. Zajmowała się także produkcją sztuk teatralnych. W latach 20. osiągnęła sławę wielkiej aktorki scenicznej. Na deskach teatru zasłynęła dzięki rolom m.in. w "Home and Beauty" W. Somerseta Maughama, czy w "The Second Mrs. Tanqueray" Arthura Winga Pinero. W 1927 roku stworzyła kreację Leslie Crosbie w "Liście" Somerseta Maughama (rolę tę w USA grała wówczas Jeanne Eagels, która powtórzyła ją w filmowej adaptacji i otrzymała nominację do Oscara).

W 1934 roku Cooper zagrała swoją pierwszą rolę w brytyjskim filmie dźwiękowym. Wyjechała też do Nowego Jorku, gdzie na Broadway'u wystąpiła w "The Shining Hour". W USA zagrała w "Rebece" Alfreda Hitchcocka w doborowej obsadzie, a także w "Kitty Foyle" Sama Wooda z oscarową rolą Ginger Rogers. W 1941 roku wzięła udział w brytyjskiej produkcji w reżyserii Alexandra Kordy "Lady Hamilton" z Vivien Leigh w roli tytułowej i Laurencem Olivierem jako zdradzającym żonę (w tej roli Gladys) Nelsonem. W filmie "Trzy kamelie" zagrała surową matkę Bette Davis (obie aktorki otrzymały za swoje role nominacje do Oscara). Rok później wystąpiła jako siostra Maria Teresa Vauzous w "Pieśni o Bernadette" i dostała kolejną nominację do nagrody Akademii. W "Pani Parkington" i "Dolinie decyzji" partnerowała Greer Garson. Często grała w filmach produkowanych pośrednio lub bezpośrednio przez Davida O. Selznicka, jak "Listy miłosne", czy "Żona biskupa". Można ją też było zobaczyć w "Powrocie", "Ulicy zielonego delfina", "Piracie", "Pani Bovary". W latach 50. głównie występowała w telewizji, jednak zagrała także m.in. w "Osobnych stolikach". Jej ostatnia pamiętna rola filmowa to pani Higgins w "My Fair Lady" George'a Cukora, za którą uhonorowano ją trzecią i ostatnią nominacją do Oscara.

Gladys Cooper była trzykrotnie zamężna. Z pierwszym mężem miała dwoje, a z drugim jedno dziecko. Oba małżeństwa zakończyły się rozwodem. Po raz ostatni wyszła za aktora Philipa Merivale'a, ale owdowiała w 1946 roku. Jednym z jej synów był John Buckmaster, który na początku lat 30. miał romans z młodziutką i początkującą wówczas aktorką, Vivien Leigh (zakończył się po tym, jak poznała Laurence'a Oliviera). Co więcej, syn Merivale'a, Jack, który był pasierbem kobiety, został partnerem życiowym aktorki pod koniec jej życia, aż do śmierci w 1967 roku.

Gladys pożegnała się ze sceną w 1971 roku wspaniałą rolą w "The Chalk Garden". Zmarła niebawem po tym teatralnym triumfie, na zapalenie płuc, w angielskim Henley-on-Thames (wróciła do Anglii pod koniec życia).