Po takich filmach jak "Plac Zbawiciela", "Senność" czy "Komornik" można odzyskać wiarę w polskie kino. Jednak za dobrze być oczywiście nie może i prócz tych świetnych obrazów muszą w ciągu roku znaleźć się też i te słabsze, nie do końca przekonujące. "Rysa" była piątym polskim filmem na który chciałem się w zeszłym roku wybrać do kina, ale się spóźniłem na kolejne seanse i film szybko znikł z repertuaru. Gdybym jednak zdołał go wtedy obejrzeć to musiałbym niestety powiedzieć, że był on najsłabszym obrazem spośród pozostałych.

Za dużo jest w "Rysie" scen, które teoretycznie miały nieść ze sobą jakiś ładunek emocjonalny, jakiś głębszy przekaz, a są jedynie pustym wypełniaczem, rozciągniętymi obrazami, które nie budują atmosfery, nie pomagają w tworzeniu klimatu. Przez to cały film ciągnie się niemiłosiernie w gruncie rzeczy nie wiadomo dokąd i po co. Bo to, że po wyemitowaniu w telewizji kontrowersyjnego programu o mężu głównej bohaterki, życie małżeństwa zacznie się rozsypywać, wiedzieliśmy jeszcze przed seansem, a sam film niestety nie przynosi żadnych interesujących wniosków na temat tego co stało się później.

Rosa pokazuje w "Rysie" jak teoretycznie udane życie małżonków zaczyna się rozpadać. Tyle tylko, że ten rozpad nie jest ani wciągający ani przekonujący. Bo czy jedna emisja programu mogła doprowadzić bądź co bądź inteligentną kobietę do wariactwa? Jej zachowanie graniczy z szaleństwem. Szaleństwem udawanym, nieuzasadnionym prowadzącym do zdecydowanie zbyt surowego traktowania męża. Rosa pokazuje nam rozsypujący się związek, problem jednak w tym, że nic interesującego z tej obserwacji nie wynika, a ogranicza się ona jedynie do półtoragodzinnego oglądania nadąsanej kobiety. Kobiety, której zachowanie jest nielogiczne i mało przejmujące, co w efekcie powoduje, że nawet nie możemy jej współczuć.

5/10