hey, you're doin' a great jimmy stewart by the way.. w 2018 most wanted movie dead or alive, post scriptum do post scriptum do post scriptum zapewne, i rewolucji tu też nie było, ale status quo został zachowany.. chociaż z drugiej strony ten brak rewolucji jest rewolucyjny poniekąd. clintuś wyjątkowo nie rzęzi, nie przeklina, nie opowiada rasistowskich dowcipów. w ogóle jakiś taki mięciutki się zrobił, w mordę nie daje, nie jest twardzielem, trochę może pod nosem pomruczy, trochę tam pokwęka sobie (głównie na czasy obecne, wysmartfonowane jako człowiek z epoki innej, czasów dawiennych, niepofejsbukowanych), ale co, nie kozaczy w tym charakterystycznym i sobie tylko właściwym stylu. ani razu nie sięga po broń, wątpliwe nawet, że takową posiada (kilkukrotnie w czasie seansu porównywany do jamesa stewarta, o dziwo, nie bez powodu!). jakby tą część rzeczywiście pozostawił za sobą, tam, na trawniku, kilka lat wcześniej. dostajemy taka Prostą Historię made by clint, wypowiedź osobistą, spokojną, dosyć wyciszoną nawet, ciepłą, ożywczą, pełną humoru i wigoru. wypowiedź staruszka, który patrząc na wszystko z lotu ptaka dzieli się tym, co dlań najistotniejsze.

z tym ostatnim nie ma co przesadzać i można się nie zgodzić, w umieszczoną w ostatnich partiach filmu intencję przemiany tak radykalnej sam trochę powątpiewam, niemniej szczerości odmówić jej nie sposób. to jest prosty film o prostych sprawach, o ludzkiej dobroci, o życzliwości, o zawężonym punkcie widzenia spraw, o przykrych konsekwencjach wyboru, o własnych słabościach i umiejętności przyznawania się do nich, przed innymi, przed sobą. no i co tam więcej można powiedzieć, just keep on truckin', grandpa earl!