A ja myśle że ten film wcale nie różni się aż tak bardzo jak się wydaje, od pozostałej twórczości Lyncha. Jest równie niezwykły, równie obfitujący w fantastyczne wątki co i pozostałe, może jest to mniej wyraziste, ale wystarczy spojrzeć pod powierzchnię.. Chociażby kobieta potrącająca cyklicznie tydzień w tydzień jelenia na drodze do pracy - nie wiem jak wytężałaby uwagę, jeleń zawsze sie zjawia, niewiadomo skąd i zawsze pod samochód wpada. Wiązka gałązek o której opowiada Alvin młodocianej uciekinierce z domu - głęboki symbol więzi rodzinnych, międzyludzkich. Sama podróż schorowanego staruszka przez kilka stanów - zdawałoby się tak niebotyczne przedsięwzięcie, dlaczego właściwie nie wybrał autobusu - przecież akcja filmu toczy się współcześnie, gdy kule ziemską okrążyć można w kilka godzin, gdy technika praktycznie wyeliminowała odległość, gdy "dystans to złudzenie". Także i tytuł, który w przekładzie dystrybutorzy narzucili jako Prostą historie, równie dobrze odnosić się może do nazwiska bohatera - Alvina Straight'a, jako portret psychologiczny bohatera. Tak jak w każdym lynchowskim obrazie wszystko jest tu symbolem, nic nie jest jednoznaczne. To nie jest zwykły film, to nie wcale taka "normalna" opowieść którą Lynch chciał zaskoczyć swoich widzów. To jest archetyp ludzkiego losu, walki z drobnymi acz wszechobecnymi przeciwnościami, wędrówki, znajdowania celu. Ten film jest taki jak i życie każdego z nas - z pozoru zwyczajny, bez większych zakłóceń i problemów, w rzeczywistości pełen epizodów, dla niespecjalnie zaangażowanego obserwatora nawet niezauważalnych, a niezwykłych, być może błahych ale nadających smaku całej (życiowej) opowieści, czasem też przerażających lub niewiarygodnych. Jest w nim wszystko to co się zawiera w całej twórczości Lyncha. Różni go inny punkt widzenia, inny kąt spojrzenia na głębie ludzkiej psychiki. Lynch zawsze bada człowieka, poddaje go analizie z różnych perspektyw. Również we wcześniejszych jego filmach jest coś co można by odnieść do tego, coś ciepłego, czystego, co sprawia że pozwala jednak widzowi uwieżyć w przewage dobra nad złem, co nie pozostawia go w pustce egzystencji - drozdy w Blue Velvet, piosenki Elvisa w Dzikości serca. W Straight Story jest to poprostu bardziej wyeksponowane. Ten film jest genialny, a Lynch wspiął się tutaj na wyżyny kunsztu swojej "psychoanalizy" :))