Nie rozumiem zachwytów nad filmem Wajdy. Zapewne miał sportretować człowieka bezkompromisowego i wiernego swej drodze artystycznej, a moim zdaniem przedstawił artystę jako egoistycznego potwora. Miałki scenariusz, którego chyba nie sposób ożywić... Wszyscy bohaterowie w nim papierowi, a sceny zupełnie nieprzekonujące. Scena wyznania Hanki? Wielka miłość, jedno zdanie Strzemińskiego, wielki foch? Rozmowy z córką? Nawet jeśli Strzemiński się o nią nie troszczył i miał ją głęboko gdzieś (co wynika z jego zachowania), trudno jest zrozumieć pełne oddania przywiązanie córki do nieczułego ojca, który nie zaopiekował się nią po śmierci matki (a nawet się o niej nie dowiedział na czas). Drewniane aktorstwo - co pewnie wynika z powyższego zarzutu. Linda, choć przykuwa uwagę, jest cały czas Lindą. Trudno zrozumieć, co myśli Strzeminski, dlaczego postępuje tak, że rani i opuszcza w potrzebie kobiety, które były jemu tak oddane (Hanka, córka). Tym bardziej trudno mu współczuć czy nawet darzyć sympatią. Kobiety, studenci - ładny, nieprzekonujący sztafaż. Wg mnie Strzeminski ukazany jest jako człowiek bezduszny i nieczuły na innych w realiach życia. Z szacunkiem oddane jego oeuvre, spuścizna i doniosłość artystyczna, jest pewnie usprawiedliwieniem dla jego uporu i przekonania o nie wiadomo czym (tzn. on sam nie wiedział - potrafił tylko odwrócić się na pięcie i wyjść podczas ostatniego spotkania z agentem), a za które cenę płacą m. in. bliskie mu, przedmiotowo traktowane kobiety. Chyba że intencją Wajdy było pokazać człowieka, gnębionego przez system, który jest tak samo nieczuły jak ów system? Plus dla operatora i scenografa oraz za wzbudzenie zainteresowania losami Strzemińskiego, Kobro i ich córki.