Nie rozumiem, dlaczego Redakcja Filmwebu za najlepsze wypowiedzi uznała te, które zarówno Wajdzie, jak i jego ostatniemu dziełu odmawiają jakichkolwiek walorów artystycznych? Przy okazji dostało się i głównemu bohaterowi, "niby-malarzowi" Strzemińskiemu. To taka dziwna polska quasi-rewolucyjna postawa głosząca, że "będziemy pobłażliwi dla swoich, a nieugięci dla obcych". I jesteśmy, tym razem w krytyce posuwając się tak daleko, że w swym zaślepieniu nie wszyscy zdołali dostrzec, że w istocie nie jest to film ani o Strzemińskim, ani nawet o sztuce, tylko o bezpostaciowej machinie w bezwzględny sposób niszczącej stojące na jej drodze niewygodne jednostki. Lata 1948 - 1953 były z całą pewnością najmroczniejszymi czasami stalinizmu w Polsce, kiedy to z powodzeniem rozprawiono się ze sporą grupą "wrogów ustroju". Nie wszyscy byli ofiarami sądowych fars i okrutnych więzień, niektórym po prostu odmawiano prawa do życia i o tym właśnie opowiedział w "Powidokach" Andrzej Wajda. Ostatnie lata Władysława Strzemińskiego są tu tylko pretekstem, może nie doskonałym, ale wystarczająco przekonującym, aby zrozumieć, czym była i nadal jest nienawiść do "innych", "nie-naszych", ludzi chcących iść własną drogą. Strzemiński jako człowiek z pewnością nie jest wzorcem do naśladowania, choć warto rozważyć, kto obarczony jego tragicznym losem zdołałby być ideałem. Warto też wiedzieć, że zarówno koncepcja powidoków, jak i "Teoria widzenia" są do dzisiaj cennym polskim wkładem w szeroko rozumianą naukę o sztuce.