Decydując się na seans Outsiderki spodziewałem się ciekawej i wciągającej wizji w klimacie post-apo, historii z niedalekiej przyszłości lub alternatywnej rzeczywistości. Natomiast dostałem mało ambitny film klasy B, bez klimatu, z mętną historyjką i mało logicznymi wyborami bohaterów. Aktorzy grają na 30 procent swoich możliwości, realizacja poprawna ale dziś to zdecydowanie za mało. Na uwagę zasługuje świetna muzyka.
Film mógłby być ciekawą formą krótkometrażową ale w obecnej formie jest za długi. Momentami ciągnie się niemiłosiernie a narracja prowadzona jest za wolno. Zwyczajna nuda. Nic w tym filmie mnie nie zaskoczyło, nic nie zainteresowało i nie wciągnęło. Bez wyrazu. W filmie nie było żadnego zwrotu akcji, żadnej niespodzianki.
Myślę, że gdyby film był dynamiczniejszy to miałbym więcej chęci na zagłębianie się w symbolikę ponieważ niewątpliwe autorzy próbowali nam coś przekazać. Społeczności, które żyją po swojemu, w oderwaniu od klasycznego społeczeństwa. Odrzuceni lub niepasujący do ogółu ludzie. Wybrakowane postaci szukające dla siebie miejsca po środku niczego. Kanibale zjadający innych by przetrwać w brutalnym świecie. Kobiety w ciąży, mające za zadanie zbudowanie nowego, innego społeczeństwa. Dziecko opiekujące się królikiem, który na koniec zostaje zjedzony. Główna bohaterka pozbawiona kończyn a jednak świetnie dającą sobie radę w nowej rzeczywistości. Narkotyki, broń, przebudzenie ze snu i guru opływający w luksusy. Brzmi nieźle ale podane w formie, która odbiera ochotę na analizowanie i składanie tego w całość.
Na koniec słowo o dialogach. Chyba miały być intelektualne, otwierać oczy, skłaniać do myślenia a najlepiej w tej materii wypadł Jim Carrey, który w filmie jest niemową. Moja partnerka, która jest dla mnie filmowym autorytetem i niejednokrotnie spędzamy godziny dyskutując nad filmami skwitowała ten obraz dwoma słowami: ale p..lenie.