No właśnie. Kiedy już otworzysz oczy i zobaczysz, nic już nie będzie takie samo, ale od początku. Sięgnąłem po ten film bo ktoś mi go polecił dawno temu, a pamięć odświeżył mi ostatni artykuł na "FilmWebie" poruszający właśnie tematykę snuff-u. Cały fenomen tego typu filmów polega na tym że nigdy do końca nie wiesz czy to co dzieje się na akranie to czysta fikcja, czy może właśnie ktoś popełnia brutalne morderstwo i właśnie o tym jest ten film. Jest zapisem drogi prowadzącej do prawdy. Niestety na niewszczęcie dla Toma Wellesa(Nicolas Cage) jest to droga bez powrotu. Kiedy rozpoczyna śledztwo wiedzie całkiem spokojne życie detektywa. Standardowe sprawy ze standardowym zakończeniem. Ta sprawa jest z goła odmienna od pozostałych. Tom szybko przestaje traktować to zlecenie jako standardowe. Zaczyna czuć moralny obowiązek znalezienia tej dziewczyny. W raz z kolejnymi poszlakami, wędrujemy z bohaterem coraz dalej, głębiej, czując jak pętla rosnącego napięcia zaciska nam się na gardle. Miałem wrażenie że byłem tam razem z nim, penetrując cały ten seksualny półświatek zatopiony w zakamarkach NY. Podobne wrażenia miałem oglądając 12 gniewnych ludzi. Tak wiec kiedy fabuła gęstnieje z minuty na minute, dowiadujemy się prawd i przecieramy oczy ze zdumienia tak jak to robi nasz przewodnik. Zaczynamy zdawać sobie sprawę z tego że pod naszymi stopami, gdzieś w piwnicach i zakamarkach miast dochodzi do tak brutalnych scen, które przechodzą po prostu ludzkie pojęcie. Od tej pory nic już nie będzie takie samo dla Toma. Na początku obrazy które wyświetla projektor, budzą odrazę i wstręt, żeby na końcu przerodzić się w gniew i chęć zemsty na wszystkich tych, którzy dopuszczają się takiego bestialstwa. Bohater szukający przyczyn tej zbrodni, nieświadomie odnajduje też swoje jądro ciemności. "Kiedy tańczysz z diabłem to nie on się zmienia, tylko ty". Obcowanie z takimi obrazami zostawia trwały ślad w psychice bohatera. Jest ta fantastyczna scena, kiedy Tom wraca do domu, spogląda na swoja malutka córeczkę i po prostu załamuje się. Widział to o czym inni nie mają nawet pojęcia. Boi się o swoją córkę bo teraz wie, w jakich czasach przyszło jej żyć. Tom przypomina mi weterana który wrócił jako jedyny z pola bitwy, który wie że takie słowa jak mordowanie i cierpienie naprawdę istnieją, że ranią człowieka tak głęboko jak to tylko możliwe. Cień nadziei daje nam jedynie ostatnia scena. Tak więc kiedy już otworzysz oczy, bądź przygotowany na to co zobaczysz, bo czasem prawda jest bardziej bolesna niż ci się wydaje.