Ten film jest/był tak dobrze wypromowany, szafował takimi sloganami, takimi trailerami, taką muzyką, że nie mogłam doczekać się seansu.
W końcu doczekałam się...

I jest źle. Niestety. Mam wrażenie, że ta historia się nie trzyma kupy, nie wstrząsa, jest banalna i przewidywalna do bólu. Wątki się zaczynają i urywają, mamy takie przeskoki i skróty myślowe, że z punktu "A" naglę przenosimy się do punktu "D". Jesteśmy ciągle na powierzchni, czy jak ktoś woli na "mieliźnie" o której śpiewają bohaterowie, bo żeby dojść do głębi, musieliby coś więcej powiedzieć nam o bohaterach.
A skoro już zaczęłam o bohaterach. Wycięci z papieru, niewyraźni, wtórni. W ogóle mam wrażenie, że to film o postaci granej przez Bradleya Coopera, bo przez swoje traumatyczne doświadczenia i chorobę wydaje się bardziej interesujący... Ally to dla mnie niezrozumiała bohaterka. Czekałam na twista, że może ona okaże się wyrachowana - że tylko dla kariery chciała się związać z Jackiem (zresztą już na początku ją od niego odrzuca, bo twierdzi że jest alkoholikiem, co w kontekście kilku scen jest dziwne, jak ma mu potem to za złe że pije?!), albo że stopniowo się w nim zakocha i sama wpadnie w nałóg. Albo że chociaż zaczną rywalizować (chociaż to już bardziej oklepane). W zamian za to dostajemy tendencyjne romansidło: w dwa dni zakochani po uszy, piją sobie z dzióbków, jeżdżą w trasy, nagle nie wiadomo skąd pojawia się związek, ba! małżeństwo... A mimo wszystko przez cały film nie widzę czułości między bohaterami, nie widzę głębi i nie przekonują mnie. Czujemy, że zbliżamy się do jakiegoś nieuniknionego, tragicznego końca, no bo bez tego nie byłoby nominacji do Oscarów oczywiście.
Chemia między aktorami jakaś jest - chociaż dla mnie chyba więcej jej w prasie i w rzeczywistości niż na ekranie.

Wszyscy pieją nad rolą Lady Gagi (którą btw lubię jako piosenkarkę i osobowość sceniczną), jednak brak make upu, pokazanie piersi i kilka płaczliwych scen nie wystarczą żeby mnie wzruszyć i dotknąć aż tak, żeby bić brawa na stojąco.
Historia bardzo przewidywalna, koniec również. Zawiodłam się i mówię to głośno. Zdjęcia wporzo, montaż chaotyczny - zanim pokazali kwitnącą karierę Ally, bum! dostała nominacje do Grammy.
Kolejny absurd : Jack mówi Ally, że jedzie do Memphis. Ona mówi, że nie jedzie. On jest w Memphis. Ona gra swój koncert w innym mieście i pyta czy przyjechał Jack (??), po czym Jack w Memphis leży upity na trawniku, za chwilę pojawia się ona i mówi, że go więcej nie będzie szukała. Nie, nie i jeszcze raz nie.

Szukałam czegoś dobrego w tym filmie, czegoś czego wcześniej nie widziałam, czegoś co nie przypominało mi jeszcze bardziej miłosnej wersji filmu "Szalone serce" z Jeffem Bridgisem. No muzyka całkiem ok, ale wciąż to za mało żeby mnie przekonać, przecież koniec końców to dopełnienie obrazu. Dziwnie to poprowadzili i scenarzyści i reżyser, zupełnie jakby wycięli mnóstwo scen. Wierzę że wszystko tłumaczy debiut Bradleya, tylko po co od razu takie zachwyty i taki szum? Oscary? Serio? Dlaczego?
Liczyłam na coś na miarę "What's Love Got to Do with It", "Ray" albo chociaż "Selena"...ale już nawet "Rock Star" z Markiem Wahlbergiem czy typowo romansowy "Bodyguard" były lepsze.

Ortodoksyjni wyznawcy Gagi będą zachwyceni, bo dużo śpiewa. Ludzie którzy nie widzieli za dużo filmów o nałogach też mogą poczuć wstrząs. Generalnie można obejrzeć, ale też niekoniecznie.