Bardzo mi się podobała oszczędność form przekazu, jakimi dysponuje ten film, to spore osiągnięcie, może i związane z tym, że polskie filmy mają budżety jakie mają, ale w tym wypadku reżyser świetnie potrafił odwrócić to na swoją kartę. Scenariusz niby prosty, fabuła mało oryginalna, ale klimat filmu może się podobać. Jak na dramat psychologiczny widzimy również pewne relacji, m.in. najbardziej zarysowana między ojcem i synem, ale również wątek potrącenia bezdomnego cały czas przewija się przez film i jest jego osią. Kot i Kotys zdecydowanie aktorsko na plus, oszczędna muzyka również buduje ciekawy, minimalistyczny charakter filmu i zdecydowanie sprzyja zastanowieniu się nad obrazem. W tle bezbarwnego moim zdaniem kina polskiego ostatnich dekad (już!) to ciekawa możliwość zatrzymania się i zadania sobie pewnych pytań, choć oczywiście o mniejszym natężeniu niż czynili to bohaterowie "Erratum". Ja jestem na tak. 7,6/10.