Coś od samego początku zwiastowało puentę filmu. Wiele scen nie tylko opierało się na kunszcie aktorskim Chaplina i głupich nazioli. W żadnym wypadku nie przypomina mocno średniego Dyktatora z 2012 roku. Sceny, o których mówię pokazywały głupotę tego ustroju, zniewolenie jakie na siebie sprowadzili ludzie. Czasami czułem trochę goryczy śmiejąc się (i to bardzo). Ostatnia scena jest idealnym podsumowaniem, przekazem całego filmu. Z racji przekazu film jeszcze bardziej staje się całością przez początek pokazujący zwykłych ludzi i koniec się do nich odwołujący. Bardzo cenię to że mimo trudnych czasów Chaplin potrafił odrzucić nienawiść jaką niesie wojna, obrzydzenie do Niemców płynące z propagandy i pokazać chłodne, a jednocześnie bardzo empatyczne spojrzenie na bezsens wojny, nienawiści, ludzi, którzy tylko ze względu na pochodzenie walczą z drugą stroną.
Sama przemowa do dziś się ani trochę nie postarzała. Słowa wciąż dzisiejsze i niestety na jeszcze długie lata takie pozostaną. Tak samo cały film, nie odczułem tych 80 lat, które ma na karku. Jeszcze przed seansem obawiałem się, że wiele rzeczy dla mnie będzie przestarzałych, niezrozumiałych ze względu na zupełnie inne czasy i na pewno różniące się informacje, zakrzywione przez czas. Na szczęście bardzo się myliłem. Film od każdej strony nie wydaje się być starym czy męczącym ze względu na wiek.