Bardzo zazdroszczę osobom, które z filmu 'Cudowni chłopcy' wyszły zadowolone, spełnione czy mądrzejsze o wiedzę na temat tego, co w życiu istotne. Zazdroszczę, bo dla mnie seans zakończył się konstatacją, że właśnie straciłam 2 prawie godziny weekendu.
Film był dla mnie absolutnie nijaki, nie wywołał żadnej reakcji - żeby chociaż irytacja. Nie mogę powiedzieć, że był zły... po prostu jakby go nie było - przedziwny zlepek banalnych postaci i przypadkowych wątków nie niósł żadnego przesłania, nie mówił nic o życiu. Po co powstał ten film? Co wynika dla mnie i dla widzów ze starczej twarzy Douglasa (brawa za odwagę) i jego gustownego różowego szlafroka. Nie rozumiem, co w nim widzieli uczniowie i kochanka, rozumiem za to, dlaczego opuściła go żona... . Neurotyczny młody Leer - to kalka młodocianego bohatera z "American Beauty" - podobieństwio zresztą rozpoczyna się już na płaszczyżnie fizycznej. Tylko, że tamta postać miała swoja przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, jakąś emocjonalną kontynuację, była pełna - czego ewidentnie obiecującemu uczniowi Leer'e barkuje ... Dlaczego bohaterowie są tacy, jacy są, dlaczego postępują tak, jak postępują - ja tego nie wiem, co gorsza, miałam wrażenie,że nie wiedzą tego również scenarzyści. Może dlatego nie mogłam się z bohaterami w żaden sposób zidentyfikować.
I o co chodzi z tymi uniwersyteckimi imprezami, zastrzelonymi psami, wizytami w pustych aulach, żakietami Marilyn Monroe, rękopisami, szklarniami i innymi samochodami?
Faktycznie najistotniejszą treścią, którą wyniosłam z filmu jest komunikat o wartości literatury. I nic dziwnego, bo należało raczej poświęcić 2 godziny seansu na przeczytanie dobrej książki.