Przecież to absolutnie nie ma podjazdu do Nienawiści.

Po 18 latach idealizowania Nienawiści nic nie ma do niej podjazdu :) tylko jej kontynuacja w temacie kolejnego morderstwa psiarni na przedmieściach tak by mniej więcej wyglądała

Może przytocz dlaczego jest to coś na miarę Nienawiści zamiast się obruszać, że ta jest idealizowana. Jedyny aspekt, w którym oba te filmy mogą się równać to stona wizualna. I tu i tu zachwyca. Reszta? Szczątkowa historia, papierowe postaci, niezrozumiałe rozwiązania fabularne. W skrócie zero podjazdu. Najgorsza jednak jest sama końcówka. O sile Nienawiści stanowiło między innymi świetne otwarte zakończenie. W przypadku Atheny podniósłbym ocenę o jedną gwiazdkę gdyby nie zakończenie właśnie.

primo nie obruszam się bo rozumiem czemu Nienawiść jest kultowa i sentymentalnie masz jej foty w profilu, tylko jasno napisałem, że jest na miarę a nie nową Nienawiścią w porównaniu za całą serią filmów o przedmieściach zdecydowanie bije je na głowę włącznie s oscarowym Les Misérables. Secundo film jest stylizowany na grecką tragedię celowo końcówka jest domknięta i trudno po śmierci kolejnych braci zostawić ostatniego z zapalniczką w ręku i zastanawiać się czy ją zapalił czy nie.

I teraz klucz, nie jest sztuką zrobić nową Nienawiść tylko w nowy sposób opowiedzieć ten sam problem.

Czy kręcąc film o paryskich banlieues trudno uciec przed dziedzictwem La Haine ?

Nie, ponieważ miałem 14 lat, kiedy wyszedł La Haine , a Mathieu Kassovitz był sąsiadem z góry, a nawet bardziej niż moja rodzina, to sprawiło, że chciałem więcej robić kina. Dziedzictwo jest błogosławieństwem, ale kultura tych dzielnic jest głównym nurtem we Francji. Może spoza Francji, może być postrzegany jako niszowy, a La Haine jest oczywiście największym, który się pojawił. Jako filmowiec pytanie brzmi: jak odnowić sposób opowiadania narracji i opowiadania historii na tym terenie?

Czy Mathieu Kassovitz miał na ciebie duży wpływ?

Tak, dorastając, zdecydowanie miał duży wpływ. Byłem nastolatkiem w latach 90-tych. Więc wiesz, to było od La Haine do Wu-Tang Clan, do teledysków Spike'a Jonze'a, do teledysków Chrisa Cunninghama, więc była to mieszanka tych i filmów, które musiałem oglądać, gdy byłem młodszy, jak Tarkovsky i Kurosawa.

Polecam cały wywiad Gavrasa
https://thequietus.com/articles/32110-film-romain-gavras-athena-interview

Przez zakończeńczenie miałem na myśli scenę po śmierci Abdela, gdzie okazuje się, że to prawicowi ekstremiści zabili jego brata a nie policja. Z mojej perspektywy wolałbym aby kwestia ta pozostała otwarta, gdyż daje to więcej spojrzeń na historie tak mamy jedna słuszna wersję. Co do wypowiedzi reżysera nic ona nie wnosi w moje postrzeganie jego dzieła. Nie musi nic mówić, że naogladał się teledysków bo to widać w jego obrazie. Film jest bardzo teledyskowy i tak jak mówiłem wygląda świetnie, niektóre kadry na pewno zostaną ze mną na dłużej ale film to nie tylko piękne obrazki. Cała reszta niestety leży.