Pierwsza część filmu sprawia, że tarzasz się w kinie ze śmiechu. Dalej zaś robisz się smutny; film robi się tak przykry, że z całą mocą uświadamiasz sobie starożytną sentencję "człowiek to jedyne zwierzę, które się wstydzi; i jedyne, które ma za co". Co takiego zrobił Benigni? Na pewno nie był to holocaust w krzywym zwierciadle, co niektórzy usiłowali mu sugerować. Główny bohater ratuje psychikę dziecka przed szokiem, jaki w ludziach wywołuje bezpodstawna przemoc. Nam może wydawać się, że wszystko jest tu naciągnięte, ale był to jedyny sposób na postawienie zasłony. Czym fim zachwyca? Klimatem Włoch na pewno, ale ważniejszy jest tu Benigni. Można powiedzieć, że ten film to on, jego wielki popis - siły, energii i żywotności tego człowieka, całego jego temperamentu. Może trochę za bardzo wyeksponował siebie. Może. Wszystkim którzy nie widzieli, radzę zrobić to natychmiast. Ciekawe, czy też pomyślicie, że z czołgu, który wieżdża na teren obozu po jego wyzwoleniu, wyjrzy głowa Benigniego? I ciekawe, czy też będziecie wycierać łzy kiedy mały Giosue krzyknie w ramionach mamy: "hurra, wygraliśmy, zwyciężyliśmy". Szkoda, że cała ta historia, to nie film.