Bardzo przyjemnie się działa z ukrycia i przemierza powoli setki korytarzy na klęczkach. Ma się to uczucie bycia niewidzialną siłą sprawczą, której boją się przeciwnicy, niewiedzący gdzie jesteś... A nawet nie wiedzący, że tam w ogóle byłeś. Tak, da się przejść grę bez zabijania kogokolwiek (z wyjątkiem bossów).

Ale uprzedzam, nie nabierajcie się na plotki o nieliniowości, wielowątkowej fabule czy też o poziomie trudności. Tego tu nie ma, albo jest w bardzo ograniczonej ilości.

Czytałem, że można wybrać drogę. Można, ale każda jest podobna. Zawsze będzie coś, za czym będzie można się ukryć, ale też zawsze będą tam przeciwnicy. I kamery, i cała reszta też będzie podobna. Nie ma tak, że jedna droga będzie np. szybka ale trudna, a inna będzie łatwa choć będzie wymagać cierpliwości.

Po drogie, wybór jest sztuczny tak bardzo, że aż jestem zdziwiony, że ktoś się na niego nabrał. Można wejść do wentylacji, owszem. Ale nie wszystkich. Tylko tych podświetlonych. I wyjść z nich też można tylko tam, gdzie przewidzieli twórcy. Skrzynia lub otwór w ścianie, do którego można by się podciągnąć? Nie ma podciągania. W zamian można się podniecić, że jak postawisz skrzynkę jedna na drugiej to się tam dostaniesz. Wow, ale wciskanie kitu.

Oczywiście, skrzynki też nie wszystkie podniesiesz. Tylko te, których podniesienie przewidzieli twórcy. Przez okno na klatce schodowej można też wejść, te wybrane przez twórców oczywiście. To samo z drzwiami... Miło, prawda? 95% tego co zobaczycie, jest przybite do powietrza na amen. Pozostałe 5% jest podświetlone, i można je albo podnieść od razu, albo trzeba wykupić perka (by podnosić cięższe rzeczy... poważnie?).

Rozmowy. Wybierasz tylko ton gadki i to zawsze na pierwszy rzut oka widać, który trzeba wybrać by wygrać. A jak ktoś jest totalnie ślepy to zaraz potem zobaczy, że poziom perswazji rośnie (lub spada). I wtedy nie będzie mieć wątpliwości.

Gadanie o poziomie trudności... Jeśli grasz jak trzeba, ukrywając się, hakujesz, ogłuszasz przeciwników i prowadzisz rozmowy tak, by ich nie spieprzyć - wtedy masz bardzo łatwo. Jak grasz na strzelankę to dostajesz migreny od wycia alarmów i zawsze jakiś czołg ci wjedzie w d..., a bez odpowiedniego granata tego czołga nie rozwalisz. Ale jeśli grasz jak trzeba... Wtedy masz dużo expa, dużo gratów które sprzedajesz a za kasę kupujesz kolejne praxis... Gadanie o tym, że trzeba oszczędzać punkty Praxis i rozsądnie nimi dysponować... To tylko gadanie. Po pierwsze, za pierwszym razem nawet nie wiesz, co ci się przyda więc lepiej ich w ogóle nie rozdawać, bo możesz się obudzić jak ja z ręką w nocniku, chcąc przejść etap po cichu a tu się okazuje, że wymaga to skoku z 3 piętra na parter. A w tej grze skok z 3 metrów kończy się śmiercią, tak btw. W jakiś sposób. Dostanie serii z ciężkiego karabinu rani, ale można to zregenerować. A tu 3 metry w dół i kaplica. Dafaq?

Po drugie, nie bardzo wiadomo w co ładować te punkty i ostatecznie bardzo łatwo mieć tak z 10-12 punktów rozwoju na koniec zostawione bez pożytku. Ja miałem 5 na koniec, ale na samym końcu wydałem z 5 na niewrażliwość na prąd i gaz by sobie ułatwić grę (była w końcu ta 2 w nocy, gdy kończyłem grę). To samo z widzeniem przez ściany... Które cholera wie, co mi dało... I z powiększeniem plecaka, ale to takie ograniczenie na siłę ze strony twórców. To samo z tym paskiem energii, które nie wiedzieć czemu ładowało tylko jedną baterię. Mogłem sobie wrzucić i z 4 (co na samym końcu zrobiłem i tak), ale do dyspozycji bez wcinania tych batoników miałem tylko jedną. Dlaczego?

Dobra, teraz krytyka świata - jest sztuczny. Wiarygodny, rozległy i żyjący, ale sztuczny jednocześnie. Jak chodziłem ulicą to słyszałem rozmowy przechodniów kończące się idealnie wtedy, gdy od nich odchodziłem - to było dobre. Ale jedna animacja ruchu dla wszystkich postaci? Tym bardziej rażące w przypadku możliwej śmierci jednej postaci a zaraz po niej wchodzi ktoś nowy zachowujący się dokładnie tak samo?! THAT'S CREEPY!

Oczywiście jest coś sztucznego we wszystkim - wychodzisz z wentylacji i nic. Ktoś woła cię na ratunek, podchodzisz do niego a on... "Schowaj tę broń, proszę". Chowasz, podchodzisz i nagle - "ADAM! JAK DOBRZE ŻE JESTEŚ!". Do klubu mogę wejść tylko za opłatą? F... this s..., wejdę od tyłu. Przy wyjściu frontem ochroniarz nie jest zdziwiony ani trochę.

Plus stos bugów, jak policjant na ulicy krzyczący na mnie z kilometra "Ej, to ostatnie ostrzeżenie". Ja: o co chodzi? Ochroniarz: "Damn, zgubiłem go!" I oczywiście zaczyna we mnie strzelać. Aha, co za geniusz wymyślił, że ogłuszenie i zabicie od tyłu będzie pod tym samym klawiszem? (pewnie ten sam, który wymyślił brak oznaczenia pierwszej walki z bossem - każda następna jest wyraźnie już zaznaczona, znajdujesz wtedy zapas broni i amunicji, jednak przy tej pierwszej... Miałem przy sobie tylko pistolet)

Dobra, zająłem się pisaniem o tych złych rzeczach, ale jednak grało się dobrze. Wszelkie pedalskie zagrania twórców, nakładanie sztucznych ograniczeń, bugi, sztuczność, marna fabuła... To wszystko niknie wobec tego, że grało się znakomicie, a uczucia towarzyszące infiltrowaniu fabryk i hangarów po cichu są znakomite. Więc zagrać warto. Ale nie nabierajcie się na plotki. Po prostu.

Co do fabuły... Ona jest nieliniowa jak cholera. Podkładanie bomby. Nie chciałem tego. Ale nie było wyboru. Miałem się w finale schować do statku i po to podkładałem bombę, ale nie miałem wyboru czy ją podłożyć czy nie (a wolałbym zamiast pójść na łatwiznę z wysadzaniem mieć trudniej by zakraść się na statek) A ten gość co uciekł ze mną? Kto to był? A co mnie to obchodzi... Temat, czyli udoskonalanie człowieka. Finalnie jest albo złe, albo dobre. I dobre musi być dzięki kłamstwu, a złe dzięki powiedzeniu prawdy. Ewentualnie można wysadzić wszystko i nie zawracać sobie tym głowy. Nie ma czegoś pomiędzy, wybrałem w finale powiedzenie prawdy i nasłuchałem się gadania jak to protezy MOGĄ być groźne.