Wersja francuska dużo lepsza niż amerykańska, ludzie na wyższym poziomie, ładniejsi niż w Ameryce i piękny Paryż w tle. Fajna rozrywka.
Jednak oczywiście nie bez irytujących postaci:
A. Zakochanego w sobie gamonia, patologicznego klamczucha i skorego do skoków w bok wygodnego chloptasia , któremu potrzebna jest sprzątaczka i wpatrzona w niego kretynka.
B. Wymieniona wyżej idiotka, która znosi wszystko i łyka kłamstwa. Trudno jej współczuć bo nie jest ofiara a już ochotniczką.
C. Oderwany od rzeczywistości mitoman z marnym falsecikiem, ktory w wieku lat 31 ubzdurał sobie ze pojedzie robić karierę muzyczną do Los Angeles. Nie mając najmniejszych osiągnięć nawet we Francji. Tez kłamczuch i podrywacz o dyskusyjnej powierzchowności.
D. Narcyzik w typie księcia, ktory nie widzi nic poza swoją piękna klata trenera personalnego.

Reszta miała swoje wady, ale ich polubiłam, zwłaszcza Richiego, bardzo fajny facet, który próbował coś cierpliwie tłumaczyć idiotce, ale bezskutecznie.