Obcując z pierwszym sezonem "Spartacusa" jak również z jego nieoczekiwanym prequelem, nie mogę pozbyć się wrażenia, że twórcy w niektórych momentach puszczają do nas oko, jak gdyby chcieli powiedzieć, że to wszystko nie jest zbyt serio, że tak naprawdę, chodzi jedynie o dobrą zabawę. A przecież w serialu nie brakuje poważnych tonów na temat człowieczeństwa i innych szeroko pojętych ludzkich wartości. Ale do czego zdążam...

Pamiętacie walkę Spartacusa wespół z Crixosem przeciwko Theoklesowi? No, wiadomo, jedna z centralnych scen całego serialu. Sądząc po tym co o nim mówiono, powinna to być istna bestia z piekła na dwóch nogach której sam widok powinien wytrącać miecze z dłoni.
I co? I nic. Na arenę wychodzi pocięty, w poważnym stopniu upośledzony umysłowo wojownik, który jako żywo kojarzy się z sympatycznym skądinąd zwierzakiem z telewizyjnych Muppetów, ten moment w którym rozdziera japę drąc się "ja być mistrzem Capua" czy coś w tym stylu.
W dodatku jego umiejętności szermiercze są nader dyskusyjne, być może chodzi jedynie o siłę zadawanych ciosów bo jakiekolwiek finezji nie ma tu najmniejszej mowy.

Zamiast więc zgrozy na widok niepokonanego rzeźnika, raczej śmiech i myśl, że sami autorzy nie traktują ten serial tak do końca serio.

Co o tym myślicie?