śmiech publiczności nie tyle jest "puszczany", co autentyczny- serial kręcony był jak w teatrze ze sceną i publicznością.
Kwestia odbioru humory wynika z indywidualnych upodobań, ciebie śmieszy Monty Python i Jaś Fasola, mnie na przykład zupełnie nie- Jaś Fasola jest dla mnie nieco głupkowaty, nie zabawny. Monty Python jest wręcz irytujący. Wolę humor sytuacyjny.
Chyba rozumiesz, ze ludzie sa różni, mają różne gusty i po prosty jedni lubią kolor zielony, a drudzy niebieski. tak samo jest z filmami i odbiorem tego co kogo śmieszy i co kto lubi. Ty lubisz tamto, my to.Nie ma po co oceniać co jest mądre, co głupie, co płytkie, a co głębokie, bo trudno powiedzieć że Jas Fasola nie ma płytkich żartów- są po prostu inne. Ty odbierasz to jako słabe, ja podobnie odbieram Twoje sympatie filmowe. Więc dobrze, ze dla każdego z nas stworzono coś co możemy lubić i oglądać i co jest w naszym guście.
A sympatia i oceny do tego serialu wynikają tak jak widać w wielu wypowiedziach na tym forum z sympatii do bohaterów, do idei posiadania tak wiernej i stałej paczki. Pomimo słabości w ich charakterach i dzięki zaletom, z którymi się bardzo zżywamy po obejrzeniu serialu.
Jeśli mam ochotę wracać po raz dziesiąty i enty i przeżywać z nimi śmieszne, wzruszające i czasem głupkowate sytuacje, i wciąż ich lubię i mnie bawią , to znaczy że serial ma dużą moc i zasługuje w mojej ocenie na wysoką notę.

Najlepsze jest to, że najbardziej nagradzanym serialem w historii jest nadawny dokładnie w tych samych latach co Przyjaciele ich główny konkurent- Frasier, który zmiażdżył Przyjaciół (37 Emmy do 6). I jest w przeciwieńśtwie do Przyjaciół zabawny, bardzo intelgentny i refleksyjny. to chyba najbłyskotliwiej napisany sitcom w historii.