...z jakimi spotkałam się w serialach. Utwory idealnie podobierane do scen, dzięki Euphorii poznałam kilka perełek. Aktorsko Zendaya naprawdę daje radę, podobnie jak jej głos. Nie podzielam nastoletniej pasji (na twitterze) ich zwiazkiem, tzn. #rules, jednak potrzebna była opowieść z postacią taką, jak Jules. Niestety mam wrażenie, że społeczeństwo polskie nie do końca dorosło do poruszania podobnych tematów, zwłaszcza, gdy osoba trans okazuje się normalnym - relatywnie - członkiem społeczeństwa i seksowną wręcz kobietą "in progess", a nie "obleśnym zbokiem". :) Przez ten dysonans godny białostockich betonów Euphoria traci wielu widzów, ale cóż to za strata, stracić bezmózga... Co innego, gdy ktoś obejrzał powiedzmy połowę i przemyślał - i stwierdził, że treść mu nie pasuje, że nie identyfikuje się nawet z 10% treści. W moim życiu niestety ten procent podskoczył do znacznie większego, choć z transseksualizmem nie mam zbyt wiele wspólnego. Jeszcze raz powtarzam - duet aktorski robi robotę, ostatnia scena drugiego sesonu jest niesamowita, a sam serial klimatyczny; troszkę jak Utopia, troszkę jak Black Mirror, troszkę jak Twin Peaks. Dla mnie kapitalny. Ale tyle, ile 10-tek będzie, tyle będzie jedynek - to troszkę jak z twórczością Larsa von Triera czy Gaspara Noe. Po prostu nie jest to lukrowany pączek łatwy do wciągnięcia [sic] w piątkowy wieczór.