Z twórczości pani Roberts znam tylko "Zorzę polarną", która jest całkiem przyzwoitą powieścią. Z kolei film jest... straszny, beznadziejny, bardzo zły. Idiotyczne momentami zmienianie motywów z powieści sprawia, że kinowa adaptacja wygląda na kolejny amerykański film dla kretynów. Dlaczego Nate jest nieświadomym tego co robi lalusiem? Skąd na Alasce psy typu york (nie przeżyłby tam zimy)? Dlaczego relacja Meg i Charlene nagle jest niemalże wzorowa? Gdzie podziało się to całe szaleństwo Meg? Dlaczego w ogóle pozmieniano nazwiska głównych bohaterów? No proszę. W oryginalnym tekście podobało mi się to, że Nate, mimo całej rozpaczy, wiedział na co się zdecydował, był przygotowany na temperatury panujące na Alasce - w filmie nie wiedzieć czemu przyjechał w kiepskich butach, jakby był turystą-kretynem. Czy chociażby fakt, że w książce starał się jakoś wbić w całe towarzystwo Lunacy (jego relacje z Bingiem chociażby), a w filmie cały czas jest cheechako. I tak dalej.
Moim zdaniem adaptacja jest, najzwyczajniej w świecie, bezmyślna.

każdy ma prawo wyrażać swoją opinię i masz prawo być niezadowolona...ja jednak jestem w "lepszej' sytuacji,bo książki nie czytałam...w ogóle to przeczytałam tylko 3 książki Nory Roberts i nie byłam zachwycona,wręcz przeciwnie...a filmy obejrzałam z przyjemnością... jeśli zaś chodzi o samą fabułę to pretensje można mieć do samej Nory,która jest współtwórcą scenariusza...