Film ten "trafia" w różnych ludzi za różne rzeczy - jednych za rozkwitającą miłość młodych ludzi w obliczu grozy wojny, innych za miłość syna do matki i matki do syna, innych za godzenie się z nadciągającą śmiercią ale strachem o samotne dziecko, za spełnione marzenie starego (pogardzanego) archeologa - amatora i niespełnione (być może jeszcze) marzenia małego chłopca, za czystą miłość dwojga starszych, bezdzietnych ludzi, niektórych za wszystko to razem. Dodajmy do tego ucztę dla oczu za piękne kadry (szerokie i wąskie), za wspaniałe aktorstwo, ucztę dla uszu za piękną i dopasowaną muzykę.
To jest ten rodzaj filmu, że albo cię złapie od razu i trzyma do końca albo nie złapie i widz się nudzi.

Wszystkie wątki, o których napisałeś/aś są w filmie poprowadzone po macoszemu, żaden nie jest przedstawiony z głębią i do końca. Tak jakby film chciał opowiedzieć o paru rzeczach, a ostatecznie nie opowiedział dobrze o niczym. Jest dużo innych filmów, które poruszają wymienione tematyki w dużo lepszy sposób.

Tak ale historia jest spójna i zgrabnie, moim zdaniem, wątki te są wplecione w fabułę i dobrze zagrane.

Niestety nie zgadzam się, fabuła jest nieciekawa, brakuje jakiegoś znaczącego konfliktu (wewnętrznego lub zewnętrznego), a wątki są wplecione na siłę.

Ten rozkopany grób jest tylko pretekstem do przedstawienia emocji. To nie jest film o archeologii, tylko o uczuciach. Wszyscy w nim są z jakiegoś powodu nieszczęśliwi, a film szuka odpowiedzi, z jakiego powodu.

A no właśnie, nie ma miliona takich znalezisk. Zwłaszcza nie zrabowanych i zachowanych w tak dobrym stanie jak cenotaf Sutton Hoo.