Dla mnie ten film to przede wszystkim przystanek, Tonego Scotta na drodze osiągniętego mistrzostwa reżyserii w filmie Spy Game. Klimat obydwu tych filmów jest dość podobny, agenci, jakieś tajne sprawki itp.

Sam Wróg publiczny też nie prezentuje się nie najgorzej. Ciekawa fabuła pokazująca, że nigdy nie można stwierdzić, że jest się gdzieś samemu. Pod względem technicznym też jest dobrze. Najlepiej wypadły zwłaszcza zdjęcia, a strzelanina na końcu jest jedną z moich ulubionych scen. Doskonała praca kamery i do tego jeszcze muzyka Rabina tworzą z niej majstersztyk, utrzymujący mnie w przekonaniu, że Tony Scott nie jest wcale gorszym reżyserem od swojego brata.

Następnym plusem jest obsada, której nawet nie chce wyliczać, bo by mi to zajęło z kilkanaście minut. Powiem tylko tyle, że Smith jest zwykle rozbrajająco zabawny, a Hackman i Voight pokazują klasa. Wszyscy tak dobrze wykonali powierzone im zadanie, że nawet szkoda mi było młodych agentów, którym się zginęło na końcu

Tak, więc podsumowując Wróg Publiczny jest zręcznym kinem, który watro zobaczyć choćby dla obsady czy finałowej strzelaniny.