Niewątpliwie pewne szczegóły wpływają na ogólny odbiór filmu. Przede wszystkim czujny montaż, nadający fabule lekkości i płynności, zwrócił moją uwagę. Jego dopełnieniem były malarskie sceny, np. nasycona czerwień w korytarzu jazzowej knajpy (gdzie wisiały prace), przechodząca później w zieleń kuchni, której wnętrze składało się na idealną kompozycję, jakby pod gotowy obraz (nie wiem czy ktoś to zauważył). Dopełnieniem była też muzyka, dzięki której film dodatkowo utrzymywał swój rytm. Gra aktorska wiarygodna. Kiczowata stylistyka lat 50., 60. przełamana dużym dystansem i ciętym humorem, tak więc dodatkowy plus za dialogi. Film biograficzny, oparty na gotowej historii, też trzeba umiejętnie sprzedać.