Niby typowe yakuza eiga, natychmiast kojarzące się z klasycznymi obrazami Kinji Fukasaku. Nawet sposób opowiadania - seria przeplatających się epizodów skupiających się na kolejnych elementach intrygi - śmierdzi taką fascynacją. Ale w tym momencie dochodzimy do nieśmiertelnego hasła mówiącego, że diabeł tkwi w szczegółach. Raz - fabuła prosta jak drut porozrzucana jest jak puzzle, więc by się nie pogubić, widz musi być ciągle w trakcie seansu aktywny (kolejne epizody dopełniają się czasem tylko na zasadzie analogii, nie wszystko jest też wyjaśniane). Dwa - film nie tylko nie posiada głównego bohatera, ale nie posiada też choćby jednej pozytywnej postaci. Wszystkich podzielić możemy w zasadzie na dwie grupy - źli i bardzo źli. Ale to tak naprawdę podział bardzo umowny, bo chodzi wyłącznie o to, że tymi bardziej złymi są ci, którym uda się dłużej pożyć, ci którym uda się szybciej wyciągnąć broń, dzięki czemu przelać będą mogli potem więcej krwi. Wszyscy są tu rasowymi antagonistami. No dobra, jest kilka postaci, które teoretycznie mogły by zasłużyć na uzasadnioną sympatię widza. Ale nie zasługują, bo pokazane są zbyt przedmiotowo. I za krótko żyją.
Kitano nie pozwala nam, byśmy przedstawiony świat choć trochę polubili. Mówi wprost, że to jeden wielki absurd, śmieszny i straszny zarazem. Film rozbraja nie tylko bezsensem toczonej wojny i drastycznością kolejnych scen przemocy, ale też humorem, głównie czarnym. Kitano zdaje się mieć do tego zdrowy dystans - wie, że film to produkt, który należy sprzedać, by tworzyć dalej, więc dorzuca lekkostrawne składniki, których spożywanie i mu samemu sprawia przyjemność. Ale wie też jak wpływowe kino być potrafi, a propagować gangsterskiego życia nie zamierza. Więc szydzi z niego, ale przy tym nie udaje, że się nie boi.