dziecka rosemary tu nie widze. co do Twojego pytania o faceta na skale. w scenie gwaltu, facet z bronia patrzy sie na eda i sie usmiecha. widac wtedy, ze nie ma 2 pierwszych gornych zebow. pozniej kiedy ed strzelil do niego z luku, podszedl do niego i zauwazyl, ze ten ma wszystkie zeby. przerazony, ze zastrzelil jakiegos Bogu ducha winnego mysliwego, sprawdzil czy te zeby to nie proteza. i okazaly sie proteza. a ta niepownosc glownego bohatera to po prostu lek przed zabiciem drugiej istoty. ed jest cywilizowanym czlowiekiem i nie chce nikogo zabijac. co do ostatniego pytania, to nie ma tu nic szczegolnego. zawsze byl konflikt miedzy mieszczuchami (city boys) i wiesniakami (rednecks - czy jak w filmie mountain people). widac to bardziej dosadnie w wrong turn, teksanskiej masakry pila mechaniczna. pozdr.

Wątek protezy jest znamienny, reżyser tak jak Polanski w Rosemary wtrąca kolejne wątki aby widz jeszcze bardziej czuł sie niepewnie w fabule. Nie mozna jednoznacznie stwierdzić, że nie byl to ten niedoszly gwałciciel. Strach głównego bohatera jest nie tylko stricte przed zabiciem, to zbytnie uproszczenie, ja tu widze metafizykę. Jego relacja z Burten Reynoldsem, także finał filmu, sprowadzać to wszystko do zwyklego strachu przed zabiciem, bo jest "cywilizowany" to błędna percepcja. Relacja mieszczuchy vs wieśniaki także w Uwoleniniu jest ujęta w ramach znacznie bardziej odbiegających niż te naturalne,spotykane w wielu filmach. Tutaj wszystko jest wyostrzone, pełne tajemnicy i grozy.

najpierw zadales pytania a teraz sam sobie na nie odpowiadasz. zupelnie inaczej niz ja. na pierwsze pytanie jest logiczna odpowiedz. - to byl facet ze sceny gwaltu, tyle, ze z proteza i nie ma tu dgybania, wystarczy obejzec film jeszcze raz. reszta jest spekulacja.

To teraz zapytaj ilu ludzi uważa że to ten sam prymityw ! W tym sęk, że mało osób łączy faceta ze skały z tym zezwierzęconym gwłacicielem.

Nigdy nie uważałem inaczej, a widziałem ten film kilka razy. Nawet bym nie wpadł, że to może być ktoś inny. Skąd ten pomysł?

Ja za pierwszym razem uważałem, że to inny - dlatego, że nie przyjrzałem się dokładnie. Za drugim razem już nie miałem żadnych wątpliwości, że to ten sam świrus. Ta jedna scena zupełnie zmieniła wymowę filmu.
Bardzo też mi się podobał etatowy twardziel Reynolds od połowy filmu jako bezradny balast. Jedna z jego najlepszych ról.

To ten sam ziutek. Ed byl w szoku i chcial sie upewnic sprawdzajac zeby. Zwlaszcza ze w tej wiosce wszyscy byli ze soba spokrewnieni. Ale okazalo sie ze to ten sam koles. Tylko zalozyl sztuczne zeby.

Mnie z kolei nurtuje watek Drew. Nie wydalo mi sie zeby ktos go zastrzelil. Ogladajac bylam przekonana ze sam rzucil sie do wody zeby sie zabic
Dlatego tez nie wlozyl kamizelki.

Wydaje mi się, że nikt do końca nie jest pewny, czy to zabili właściwą osobę, ani my, ani bohaterowie i ten fakt na pewno ich dręczy. Nawet, gdyby facet był maksymalnie niepowtarzalny i jednoznaczny, bohater filmu miałby wątpliwości. W takich sytuacjach wszystko się miesza, nachodzą różne myśli i pytania, na które już nigdy nie odpowie ze stuprocentowym przekonaniem. Pamiętam, jak kiedyś padłem ofiarą napaści na ulicy. Stałem z napastnikami twarzą w twarz dobre 10 minut. Cały ten czas się w nich wpatrywałem. Później, dzięki szybkiej akcji panów policjantów, zostali złapani i musiałem wziąć udział w okazaniu. Mimo, że od incydentu minęła zaledwie godzina, nie potrafiłem jednoznacznie wskazać tych dwóch gości wśród całej piątki. Stres. Człowiek nie wie, a jak zasieje sobie jakąś wątpliwość, to już jej nie wywali do końca życia.

Co do drugiego pytania, wydaje mi się, że postać Voighta nie do końca miała pomysł na siebie w życiu. Chciał być jakiś (Reynolds na pewno mu imponował), ale nie potrafił dlatego, że każda rola wymagała od niego jakichś poświęceń. Np. życie blisko natury wymagało zdolności zabijania, a nie tylko strzelania. Ta postać to jedyna osoba, która wyraźnie się upiła podczas noclegu - alkohol temu służy: zabijaniu swojego bólu istnienia.
Gdy jednak przyszło co do czego, bohater wziął sprawy w swoje ręce i zrobił, co należało, co oznaczałoby, że to sytuacja stwarza człowieka, a nie jego wydumanie na temat kim chciałby być. A najgorsze jest to, że cała ta historia chyba niewiele zmieni w jego życiu, a jeśli już, to na gorsze. Stąd, wg mnie, fatalistyczna wymowa filmu i nieco dołująca. Ale, jak napisał kolega w innym wątku, w końcu jest to kino lat '70, a to wszystko wyjaśnia;)

Dziecka Rosemary też tutaj nie widzę i myślę, że myśląc Twoim torem, możemy doszukać się w każdym filmie wpływu każdego innego filmu.

Dlaczegóż to "kino lat 70" ma wszystko wyjaśniać?
:)

Nie pamiętam o co mi chodziło:) Zasugerowałem się jakimś wpisem z innego wątku. A kolega pisał pewnie o tym, że kino amerykańskie z tamtego okresu jest ogólnie fatalistyczne. Hppisi musieli iść do pracy i tak dalej...

Dzięki :)