Tomasz Sekielski, który posługuje się skrupulatną formą dziennikarską, wnika głęboko w sedno bolesnego psychologicznego problemu, przedstawiając z twarzy i nazwiska ofiary "duszpasterzy", bolesne wypowiedzi, a także puste konfrontacje z katami, którzy winni są pozbawienia ówczesnych dzieci- wiary, nadziei oraz miłości. Zamiast tego dostają wypaczoną i patologiczną formę- fizyczna bliskość w postaci seksualnego gwałtu i krzywdy, która doszczętnie niszczy nieukształtowaną psychikę, zwykle rujnując całe dotychczasowe życie. Ofiary wykorzystywania cierpią do końca swoich dni, (o ile nie popełnią wcześniej samobójstwa). Tkwią w wieloletnim kłamstwie, które skrywane było do tej pory w instytucji wyznania religijnego, nie otrzymując żadnej rekompensaty, ani pomocy. Problem wykorzystywania nieletnich dotyczy wielu osób, ale nie mówi się o nim wprost, bo kwestia to delikatna, nadużyć seksualnych, które spotykały dzieci ze strony tych, którym najbardziej ufały. Nie bez winy są również rodzice, sprytnie opleceni siatką kłamstw, księży pedofilii i seksualnych socjopatów. Pojawiają się liczne pytania, jak w takim razie miało obronić się dziecko? W filmie, który w całości powstał ze zbiórki pieniężnej, zastosowano bardzo ciekawe zdjęcia, montaż i dźwięk. Kamera unosi się wraz z dronem w stronę nieba i górujących nad miastem krzyży, które przed wieloma wiekami specjalnie umiejscowiono tak wysoko, by symbolizowały powagę i powszechną wiarę. Opada ona w odpowiednich i zaskakujących momentach, ukazując dobitnie upodlenie młodego, nieukształtowanego człowieka przez Kościół Katolicki. Ostatecznego sznytu nadaje mu wspaniała muzyka. To bardzo ważny filmowy głos, choć wcale jest łatwy. Tomaszowi Sekielskiemu i jego ekipie należą się brawa za obiektywizm i bunt przeciwko niesprawiedliwości oraz krzywdzie, jak i za przełamywanie pewnego bolesnego dla Kościoła Katolickiego tabu, a także za odsłonięcie kulis doszczętnego upadku, pohańbienia ludzkiej istoty oraz zawodu duszpasterza.