Bardzo mi się podobał kreatywny świat trolli z filcu, włóczki i patchworku, do tego mnóstwo nowych postaci, szalone kolory - tęcza i brokat oraz bogate kakofonium, a z drugiej strony cały ten szał był dla mnie nieco męczący. Mój partner określił tę bajkę jako "sen schizofrenika", ale on aż tak nie lubi ani bajek ani musicali :) Co do muzyki - nie wpadła mi tak w ucho jak hity z pierwszej części. Dla mnie dużą wartość mają utwory wykonane po polsku, tu było ich trochę, ale za mało... dałoby się wycisnąć więcej, przecież te angielskie piosenki też zawierały treści, które nawiązują do bajki i ją wzbogacają - dzieci straciły. Mocno odczułam też łopatologiczny przekaz: bądźmy społeczeństwem, które się pięknie różni (sam w sobie nie taki zły :), klimat lgbt był mocno odczuwalny (rodzący tatuś, synek jak Elton John, dzwuznaczny związek z panem liszką..).