Na samym starcie muszę się przyznać, że nigdy nie byłem zbytnim wielbicielem "Labiryntu Fauna". Owszem, uważałem go za niezły film (6/10), ale daleki byłem od tych wszystkich zachwytów oraz od uznawania go za pozycję kultową. Tym bardziej z lekkim dystansem podchodziłem do "A Monster Calls" ponieważ opisy jasno wskazywały, że najprawdopodobniej będą to klimaty niemal bliźniacze do filmu Guillermo del Toro i jak się później okazało... były. Powiem więcej - klimaty były w stylu "Labiryntu Fauna", ale doprawione potężną dawką "magii" animowanych "Sekretów Morza", co dało niesamowity i powalający efekt.
Dawno już nie natrafiłem na film, który wzbudziłby we mnie tyle różnych uczuć i zrobił to tak naturalnie, bez ewidentnej reżyserskiej manipulacji widzem. J.A. Bayon'owi udało się sprawić, że oglądając historię małego Conora, nie byłem tylko widzem jego podróży wgłąb siebie, ale odbywałem ją razem z nim, przeżywając te wszystkie emocje targające dzieckiem. Wszystko to jest zasługą świetnego, pełnego metafor scenariusza, sposobu opowiedzenia tej historii (intrygująca, fantastyczna forma, ale mówiąca o bardzo poważnych sprawach) oraz bardzo dobrej, przekonującej gry aktorskiej i to na wszystkich planach. Tak jak po takich nazwiskach jak Liam Neeson, Felicity Jones czy Sigourney Weaver - można się było tego spodziewać, tak czternastoletni Lewis MacDougall sprawił mi nie lada niespodziankę, ponieważ jego gra twarzą oraz oddanie tych wszystkich skrajnych uczuć, to było po prostu mistrzostwo świata. Dzieciak zrobił tu kapitalną robotę i z powodzeniem udźwignął tak trudna i skomplikowana rolę głównego bohatera opowieści.
Nie chciałbym zdradzać zbyt wiele z fabuły, bo im mniej sie wie o tym filmie, tym większa będzie przyjemność płynąca z seansu. Powiem tylko tyle, że reżyser fenomenalnie pozwolił widzowi wejrzeć w psychikę dziecka nie potrafiącego sobie poradzić z traumatycznymi wydarzeniami oraz emocjami, których bardzo często nie rozumie. Fenomenalnie oddał tu zagubienie, bunt, żal, gniew, nadzieję, rezygnację czy rozdarcie, które w tego typu sytuacjach, przenikają się w głowie dziecka, niczym szkiełka w kalejdoskopie.
Na osobny akapit zasługuje też sama postać tytułowego Potwora, czyli olbrzyma o wyglądzie Drzewca z Władcy Pierścieni, oraz hipnotyzującym głosie Liama Neesona. Jest to postać bardzo intrygująca i niejednoznaczna. Czasem przerażająca, a czasem wręcz dobrotliwa, momentami przypominająca współczującego dziadka, a chwilami - karcącego nauczyciela. Zawsze jednak emanująca głęboką mądrością i ponadnaturalną wiedzą na temat tego co się wydarzyło i tego co ma się dopiero wydarzyć. Jego pełne symboliki opowiadania są przepięknie animowane i stanowią ucztę dla zmysłów, ale ich niejednoznaczność powoduje wewnętrzny niepokój oraz wywołuje pytania, na które znajdziemy odpowiedź razem z Conorem, dopiero w poruszającym finale, który spina film wspaniałą klamrą.
Przyznam szczerze, że "Siedem minut po północy" zrobił na mnie tak duże wrażenie i tak potrafił poruszyć, że chciałbym tutaj napisać o wiele więcej, ale powstrzymuje mnie tylko pewnik, że równałoby się to zepsuciu komuś seansu, a tego bym z pewnością nie chciał. Na podsumowanie powiem więc tylko tyle, że dawno już nie dane mi było obcować z tak piękną, mądrą i wzruszającą historią o dojrzewaniu do zrozumienia pewnych prawd życiowych oraz godzeniu się z tym kim jesteśmy. Historią która dodatkowo potrafi również oczarować warstwą audio-wizualną, nietuzinkowym aktorstwem, a na dokładkę zostaje w głowie na długo po seansie i skłania do refleksji.