...ze duzo problemow psychicznych i zalaman w doroslym zyciu, wynika tego ze w dziecinstwie mozg byl ladowany bajkami, w ktorych swiat jest "piekny". Dobro wygrywa, sprawiedliwosc wygrywa. Poswiecenie poplaca, itd.

Jest pewnie wiele powodow dla ktorych dziecko sie zalamuje z powodu smierci rodzica, ale jednym z nich jest to, ze wali sie swiat bo... nie ma alternatywy.
Tzn. jak dorastamy to oswajamy sie z tym, ze starzy ludzie umieraja. Widujemy to czesto, osobiscie, bezposrednio. I staje sie to dla nas "normalne". Wiemy, ze swiat sie po tym nie wali, mamy na to dowody, bo widzielismy to bezposrednio.

Ale dziecko nie zna bajek, historii czy szczesliwych opowiesci z zycia o dzieciach, ktore zyja bez rodzicow. Nie zna takich przypadkow. Nie widuje innych wariantow niz te, ze dziecko zyje z rodzicem.
Wiec gdy nagle straci rodzica to jest pustka i zawalenie sie swiata - bo nie ma w glowie innych wariantow istnienia.

Ale trudno sie spodziewac, zeby w bajkach byl "nakaz", ze musi byc pokazane dziecko sierota, ktore jest szczesliwe, a przynajmniej dobrze sobie radzi. Tak jak trudno, zeby byl przykaz ze ma byc dziecko na wozku inwalidzkim, ktore dobrze sobie radzi, dzecko niewidome, itd.

Trzeba byc naprawde mistrzem psychologii, zeby po stracie rodzica, ulozyc dziecku w glowie nowa rzeczywistosc, w ktorej dziecko pomysli "wszystko bedzie dobrze". Szczegolnie malemu dziecku, nie juz tak dojrzalemu, ktore kuma pojecie emocji, czasu itd.
Ja mialem trudne rozmowy z dzieckiem 4-5 lat, gdy nagle sobie uswiadamia fakt smierci, zaczyna laczyc kropki i nagle w nocy przed snem wyskakuje z pytaniem: "Mamo, a czy ty kiedys umrzesz?". I zadaje to pytanie z tak przestraszona twarza jak nigdy wczesniej, na pograniczu placzu, a w spojrzeniu widac blaganie "prosze, odpowiedz tak zebym sie nie zalamal :( zeby sie moj swiat nie zawalil".