Film polecił mi znajomy i do kina w moim mieście (Sławieński Dom Kultury) udałem się bez żadnych wcześniejszych informacji o tym dziele reżyserowanym przez J.A. Bayona. Sam film to niebanalnie przedstawiona historia "chłopca" który jest szkolnym popychadłem, a na domiar złego jego ukochana mama jest chora na raka. Młody "mężczyzna" w opowiadanej historii ukazuje nam się jako osoba niepotrafiąca pokazywać swoich uczyć, której najbardziej na świecie zależy na życiu ciężko chorej matki. To wszystko sprawia, ze nie potrafi pogodzić się z rzeczywistością jaką zastaje. Nie dostrzega pomocy osób trzecich... do czasu. Wszystko zmienia się gdy wyimaginowany potwór Drzewiec który zawsze 7 minut po dwunastej nachodzi by opowiedzieć jedną z trzech historii. Każda z nich przybliża go do poznania istoty smutku, żalu oraz poradzenia sobie z odejściem najbliższej jemu osoby. Na sam koniec "chłopiec" musi opowiedzieć swoją historię, czyli poradzić sobie ze swoim koszmarem... Szczerze, środki artystyczne wykorzystane do ukazania przemian w młodej psychice urzekają. Nie jest to kolejna psychoanalityczna opowieść z ciężkim nie do końca rozumianym klimatem. Mamy tutaj prosty przekaz, w lekkim bajkowym klimacie (bez ubarwiania) dzięki któremu w prosty sposób można zacząć identyfikować się z "bohaterem". Dzieło J.A. Bayona zmusza do refleksji. Na koniec oglądanej historii nie jedna osoba uroni kroplę łzy. Jeśli nie podczas sceny śmierć, to podczas uświadomieniu sobie, że Drzewiec nie do końca był fikcyjny i "Lizzy" mama "chłopca" również z nim rozmawiała (można wywnioskować, że podczas śmierci jej ojca). Film na 100% godny polecenia!

Post Scriptum: Nie przez przypadek używam do określenia "chłopaka" i "mężczyzny" cudzysłowiu, gdyż jak podane było na samym początku filmu jest on "... zbyt dojrzały by być chłopcem, a jednocześnie zbyt młody by zostać już mężczyzną"