Myślę, że w wielu aspektach daje się tu odczuć wpływ, jaki miała na reżysera praca w teatrze. Następujące po sobie sceny i dialogi odsłaniają głębię, ale i pustkę dusz. Dylematy wyrażone poprzez wyznania Antoniusa- któż inny takie pytania rzuca przed kamerą? Cynizm i ironię Jonsa dającą filmowi chyba najwięcej łagodzącego ton humoru. Do tego nieco ciepła rodzinnego Jofa, Mii( nie wiem, czy tak się odmienia Mia) i Mikaela. Prostego kowala zakochanego miłością gargantuiczną w żonie, która go zradza. A do tego- pochody biczowników i stosy zauszników diabła. Rzuciło mi się na myśl, że może cały ten inkwizytorsko-ciemnotowy klimat średniowiecza jest wyolbrzymiony- choć i tak mu daleko do masowości stosów hollywodzkich. Bergman myślę wiedział, co robi, a nam współczesnym ciężko odczuć prawdziwość odmienności tamtego świata.
Jeśli tak- faktycznie poetyka średniowieczna jest w "Siódmej pieczęci" na miarę arcydzieła- przesądność, omeny, determinizm, obawa przed zarazą i śmiercią, wiara w wyzwolenie przez płomienie- wszystko, co kształtowało myślenie zwykłych ludzi epoki. Jest także zabawa- wędrowna trupa, śpiewki, biesiady w gospodzie.
Najważniejsze w tym wszystkim jest stosunek człowieka do śmierci- poszukiwanie prawdy przez Blocka i wołanie o pomoc do Boga, który tu milczy. Jons prezentuję postawę zupełnie inną- jako giermek niby z ludu, ale kierujący się jakby to ująć- mądrością ludu- przekonuje rycerza, że jest tylko pustka. I prosta dziewczyna, która posłusznie przyjmuje wyrok Śmierci- niewiedzącego, który odarty z mistyki najzwyczajniej w świecie robi swoje.
Jako, że tylko maluczkim jestem i pewnie nie dostrzegam nawet ćwierci tego, co można było odczuć, dodam jeszcze, że jako film "Siódma pieczęć" zaabsorbował mnie bardzo mocno. Polecam! 9/10