Ja ten film odbieram nie tyle jako film o wojsku co o życiu i cwaniaczkach. Na temat wojska ciężko mi się wypowiadać bo nie byłem, a tym bardziej nie żyłem - tzn żyłem ale nie byłem dorosły bo jestem rocznik 1990) w tych latach, w których rozgrywa się film. Wiadomo, że w PRLu było jeszcze gorzej.
Z jednej strony dla mnie film abstrakcyjny bo żeby aż tak chłopaczka dojeżdżali, no nie wiem, żeby aż go zabili - chociaż może i takie przypadki były. Na pewno wiem, że ludzie sobie w wojsku życie odbierali (ale sami a nie przy pomocy przełożonych)
I tu z kolei rozterka bo skoro w wojsku było tak, że się chłopaczki życie odbierali to wiadomo, że nie dlatego, że pogoda była brzydka tylko dlatego, że nie wytrzymywali kocenia. Dlatego dziwi mnie, że na koniec tak się wszyscy obsrali bo "kota" zabili. Skoro ktoś sam przez nich sobie życie odbierał to znaczy, że musieli mieć na tyle mózgi sprane, że nawet jakby sami zabili to powinni nie być przestraszeni jak dzieci - tak zakładam na logikę.
A teraz do meritum. Dla mnie właśnie jest to film o tych wszystkich cwaniaczkach co to cwaniakują i pajacują do czasu aż coś się nie stanie. Najpierw wielcy fifarafa a później "ojeju, przepraszam, co ja zrobiłem?". To są prawdziwi frajerzy z ego i inteligencją przygłupa, którzy swoje braki musza przykrywać wywyższaniem się na najsłabszym ogniwie. A jak się coś stanie to skrucha albo kolejne cipowate zachowanie czyli miganie się od kary, od konsekwencji wynikającej z czynu.