oraz Liv Tyler która za swoja gre w tym filmie powinna odebrac nagrodę dla Najbardziej Autystycznej Aktorki Roku. Calosc sytuacji troche poratowal naprawde niezly Charlie Hunnam i dobry w epizodzie Terrence Howard. Ogolnie film z kategorii tych z aspiracjami do pokazania nam jakiejs glebszej prawdy o otaczajacym nas swiecie, ktora to ma zostac wyjawiona dopiero w zaskakujacym i rzucajacym na kolana finale. Niestety przerost ambicji nad trescia w dziele Chapmana zaczyna byc widoczny juz w mniej wiecej 30 minucie filmu-to przyznacie dosc szybko. Kwestie religijne zostaly potraktowane doprawdy łopatologicznie- dysputy toczone pomiedzy Wilsonem a Hunnamem maja poziom lekcji religii w polskiej szkole, a fanatyzm jednej z glownych postaci jest poparty tak przkonującymi argumentami ze przy nim islamsci terrorysci to naprawde wybitni mysliciele na miare najwiekszych filozofów. Strasznie draznilo mnie potraktowanie,skadinad bardzo ciekawych i zywych kwestii scierania sie katolicyzmu z laicyzmem, w tak idiotyczny sposob. Ten film nie wnosi niczego nowego do tej dyskusji, wrecz ja zaweza,splyca i zatrzymuje sie w pol drogi na skutek tchorzostwa scenarzysty i zwyklego oczekiwania rynku aby dac ludziom jakies tam emocje nie drazniac i nie prowokujac zeby ruszyli mozgownicami. Co na obronę? Moze dwie rzeczy- sam fakt poruszanie w amerykanskim kinie kwestii wiary co jest rzadkoscia jak i-nie wiedziec czemu po lipnej calosci-dobre zakonczenie (o dziwo!!) zrobione jakby od niechcenia, jakby przez przypadek.Mialem niemal wrazenie ze rezyser sam o tym nie wie:) Jezeli nie mamy zadnego punktu odniesienia w otaczajacym nas swiecie wierzmy w milosc, w to co jest w nas bo to jedyny pewnik. Zgrabne, nieglupie tylko jakos caly czas mysle ze to temat na zupelnie inny film.