Powiem więcej - upływ czasu działa nawet na korzyść starych filmów. Osobiście zawsze większe napięcie wywoływały we mnie filmy czarno-białe, bo są tak jakby bardziej surowe i wydają się skrywać pewną tajemnicę. Mogą przeszkadzać żenujące sceny akcji, które swoją nieudolnością śmieszą i burzą trochę uczucie napięcia, ale to mimo wszystko szczegół. Z dzisiejszej perspektywy również końcowy twist jest dość przewidywalny, ale to zasługa wielu innych późniejszych produkcji wykorzystujących podobny motyw, więc trudno mieć tu pretensje do samej Psychozy, bo to właśnie ono była prekursorem tego typu rozwiązań. Jedynym poważniejszym zarzutem jest dla mnie łopatologiczne wytłumaczenie ustami psychiatry, o co właściwie w filmie chodziło. Zawsze denerwuje mnie tego typu wbijanie widzowi do głowy sensu filmu i zakładanie, że nie jest on w stanie wyciągnąć (dość oczywistych w tym przypadku) wniosków z tego, co dzieje się na ekranie. W bardziej pokręconych filmach (np. Lyncha) taki zabieg nieraz powitałbym z otwartymi ramionami, ale nawet jeżeli końcówka Psychozy kogoś zaskoczyła, to nie wyobrażam sobie, żeby ktoś nie był w stanie dodać samodzielnie dwa do dwóch. Tak czy inaczej film bez wątpienia niebywale klimatyczny i świetnie budujący wrażenie niepokoju; klasyk pełną gębą.