Cóż mogę powiedzieć. Muzyka jest esencją filmu, a hipnotyczno-transowe użycie dźwięku największym jego atutem. Przypomniał mi się mój seans "Angst", a muzyka tu jest nawet bardziej obecna niż w tym niemieckim slasherze.

Treść filmu jako taka oryginalna bardzo nie jest, jednak podana jest w bardzo eleganckim talerzu (skądinąd inaczej niż dania w filmie). Podążało mi się za fabułą przyjemnie - nie odurzała nadmiarem niezrozumiałych wątków, ale też kazała się czasem zatrzymać, zauważyć symbole, posłuchać bohaterów. Disclaimer dla osób delikatnych: scen drastycznych jest trochę. Żadnej skrajności jednak nie ma w nadmiarze.

A co do zakończenia:
Jako dość kulawy miłośnik kina artystycznego (czytajcie: oglądający mało, ale kochający ponad wszystko to co już obejrzał) troszkę się śmieję z krytyki zakończenia - owszem, jeśli oczekujecie fajerwerków, albo jakiejś uderzającej w twarz puenty, zawiedziecie się. Jednak jeśli ktoś ogląda kino artystyczne, to taki finisz nie powinien być w żadnej mierze zaskoczeniem. Dla mnie był on subtelny, i nie ukrywam, przyjemnie odmienny od dość ciężkiego klimatu całego filmu.

Podsumowując: film zdecydowanie wart polecenia - chociażby dla samej cudownej warstwy dźwiękowej. Czy jest wybitny? Obawiam się, że nie. Ale jednocześnie warto go obejrzeć, bo dla każdego może znaleźć się jakieś novum. W najgorszym wypadku będzie to powtórka z teorii gier, która jest w filmie wyłożona wręcz wzorowo.