Po wciąż świeżych wydarzeniach z przeszłości dwudziestoczteroletnia Sachi postanowiła odmienić swoje życie. Niegdyś kuratorka w muzeum sztuki, dziś rozpoczynająca pracę w kawiarni na pół etatu. Zmieniła również mieszkanie, które polecał jej jeden ze stałych bywalców kawiarni. Odwiedziny wujka i ciotki nie tylko wyrywają ją ze stale trwającego snu, ale potrafią umilić czas, który zdaje się płynąć w nieskończoność. I choć z dnia na dzień jest coraz lepiej, z pozoru wszystko wydaje się normalne, obrazy tamtych dni pojawiają się przed oczami Sachi zarówno na jawie, jak i we śnie.
Piosenka pana Haruhary – zwycięzca nagrody publiczności oraz Grand Prix w międzynarodowym konkursie na 32. MFF w Marsylii, gdzie jury przewodniczył sam Lav Diaz – jest filmem czerpiącym pełnymi garściami z nurtu slow cinema. I choć bohaterowie rzadko kiedy otrzymują szerokie przestrzenie, jak ma to miejsce w temu podobnych filmach, nie brakuje im czasu na refleksje. Kyoshi Sugita opowiada swoją historię niezwykle oszczędnie, pod powierzchnią zwyczajności i codziennych rytuałów kryje się ocean utajonych emocji. Reżyser pozwala nam rozwikłać tę historię, dając do dyspozycji niedokończone zdania, dyskretne spojrzenia, drobne gesty i ciche westchnienia.