"Pieśni z drugiego piętra" to całokształt wszystkich najgorszych zjawisk współczesnego świata ujęty w niesamowitą, absurdalną wręcz formę anonimowego miasta pełnego brzydkich, najczęściej grubych ludzi. Zobojętnienie na krzywdę drugiego człowieka, niemożność, a nawet rezygnacja z prób porozumienia, bezmyślny schematyzm z jednej strony, a kompletny brak szacunku dla jakichkolwiek symboli z drugiej i, przede wszystkim, wszechogarniająca bierność - wszystko to pośród brudnych, pobielanych ścian w słabym świetle ulicznych lamp. Ostatni - zdawałoby się - poeta leży skulony na metalowym łóżku w szpitalu psychiatrycznym. Jego brat, jedyny bohater sprawiający wrażenie wrażliwego, na próżno próbuje nawiązać z nim kontakt słowami jego "schyłkowej" poezji: "Błogosławiony ten, który siada"...
Film jest w bardzo interesujący sposób zrealizowany. Nie brak w nim naprawdę niezwykłych, przejmujących scen (ale w konwencji "oparów absurdu" ;-) Jednak ta pomura wizja pozbawionego tzw. ludzkich uczuć świata nie wprowadza do tematu nic nowego - mamy tu człowieka próbującego zbić interes na ukrzyżowanym Chrystusie, mamy księdza rozprawiającego o swoich problemach finansowych w odpowiedzi na prośbę o duchowe wsparcie, mamy tłum na przystanku autobusowym, biernie obserwujący napad na niewinnego człowieka. Co więcej, niejasne są dla mnie intencje tego filmu - czy ma nas on przestraszyć (wizja przyszłości?), czy raczej zwyczajnie przygnębić smutnym obrazem otaczającej nas rzeczywistości (ale czy rzeczywiście jest ona aż taka?) - nie wiem. W każdym razie nie polecam tym, którzy chcą w kinie odpocząć.