za długie dla mnie, jestem w połowie filmu to może później dokończę... połowa tekstu niepotrzebnie opisuje to co oglądam i troszkę szkoda mi czasu by to dalej czytać... pewnie jednak dokończę - potem - by się zgodzić z tym tekstem lub nie - for fun ;)

na ten czas widzę dwa bug'i: ;)
"to nie wiedza na temat przemian w historii kina" - winno być "niewiedza"
"roku pańskiego" - winno być "roku Pańskiego" jak anno Domini - wg mnie ;)

"Tarantino nie uniknął tu też kilka prostych dłużyzn"...
Nie da się ukryć, że poszedłeś w jego ślady, bo ta "recenzja" jest jak ten film: długa, nudna i w zasadzie o niczym...
Na dodatek pełna błędów (ortografia, składnia, interpunkcja, że o literówkach już nie wspomnę). Wplatanie uczonych słówek typu "ekspozycja postaci", czy "nasi protagoniści" nie zastąpi znajomości gramatyki.
PS. Film to film, a nie obraz, Tarantino jest reżyserem, nie malarzem.

Już wysłałem oficjalne pismo do Świętego Mikołaja z prośbą o nowe słowniki. Co do całej reszty to jest to Twoja opinia ale nawet internetowe słowniki synonimów mówią, że "obraz" może zastępować słowo film.

Językoznawcy coraz częściej kapitulują pod wpływem masowej ignorancji językowej Polaków, którzy już prawie w ogóle nie czytają książek, więc nie mają pojęcia jak poprawnie posługiwać się językiem ojczystym ( patrz choćby słowa takie jak "onegdaj", czy "spolegliwy"; czekam kiedy uznają "kobzę" za dopuszczalny synonim szkockich dud, bo tak sądzi większość "użytkowników" języka. O karnistrach, kolumbrynach, Alladynach, czy Koralgolach już nie wspomnę, albo od zaczynania zdania od "mi się podoba", "mi się wydaje").
Oczywiście wiem, że niektóre słowniki dopuszczają użycie słowa "obraz" w znaczeniu "film" i niestety wielu recenzentów nagminnie je stosuje, (jak wiele innych wyrażeń "psujących" język polski, typu "fokusowanie", "dedykowanie","targetowanie", "destynacja" itp.), co nie znaczy, że warto ich naśladować.
Nie jestem jakimś oszalałym ortodoksyjnym purystą, ale razi mnie niechlujstwo językowe, zwłaszcza panujące w Internecie, dlatego zdarza mi się nieraz kogoś poprawić lub zwrócić uwagę, co niestety zwykle skutkuje wybuchem agresji, dziękuję więc za łagodną reakcję i polecam pod rozwagę odcinek "Obcego języka polskiego", w którym jest mowa o "obrazie".
https://obcyjezykpolski.pl/film-to-film-a-nie-obraz/

A Antonio Margheriti który rezyserowal film Daltona :)? Ten sam Antonio był w Bekartach udawany przez jednego z nich :)

Już wspominałem o tym w komentarzu tutaj i tak jak wszystkie wymienione filmy Daltona we Włoszech są fikcyjne tak reżyserzy są autentyczni.

Bardzo ciekawy wpis. Zachęcam następnym razem do robienia akapitów. Dużo przyjemniej by się to czytało.

Facet, pięknie to wszystko ująłeś. Myślę, że sam Tarantino by to docenił !

Za takie pierdlenie powinni banować

Wszystko spoko, dzięki za podzielenie się zdaniem, tylko jakbyś mógł wyedytować tekst (chociaż nie wiem czy już się da) i podzielić go na akapity. Taką ścianę tekstu, jakby najbardziej merytoryczna i trafna nie była, ciężko się czyta.

Już jakiś czas temu pojawiły się materiały wycięte z tego filmu i chciałbym tu poruszyć ciekawą kwestię dotyczącą Charliego Mansona. To co dalej napiszę może być spoilerem więc polecam przeczytać po seansie. Postać odgrywana przez Demona Herriman'a w gotowym filmie pojawia się tylko w epizodzie, natomiast rozszerzona scena przybycia na Cielo Dr. ukazała się w dodatkach na wydaniach DVD i Blu-ray oraz fragment można było ujrzeć w zwiastunie. W samym filmie gdy Manson przybywa na Cielo Dr. zostaje zauważony jedynie przez Cliff'a. Sam nie wykazuje zainteresowania mężczyzną na dachu. Zatem gdy Cliff jedzie na ranczo Spahn'a istnieje prawdopodobieństwo, że spotka tam mężczyznę, którego widział pod domem. Jak jednak wiemy do spotkania nie dochodzi. W dodatku jednak poznajemy właściwy cel przybycia Mansona na Cielo Dr. i scenę spotkania z niejakim Paulem Barabutą. W tej scenie widzimy też, że Manson zauważa Cliffa i kieruje w jego stronę obelgę. I gdyby ta pełna scena pojawiła się w filmie wzrosło by napięcie dotyczące spotkania tych dwóch panów. Widz w momencie gdy Cliff przyjechał na ranczo Spahna oczekiwałby w napięciu sceny konfrontacji tych dwóch panów, do której i tak by ostatecznie nie doszło. Wydaje mi się jednak, ze Quentin postanowił wyciąć tą scenę uważając, ze sam fakt przybycia Cliffa na niesławne ranczo wystarczająco buduje napięcie. Oczywiście możliwość konfrontacji tych dwóch mężczyzn, którzy wymienili spojrzenia również była by w moim odczuciu ciekawa.

100 lat temu nikt nikomu w filmie nie podrzynał gardła,nie tryskała krew na ekranie,bo to by było zbyt mocne "obrzydliwe " ludzie mieli inny poziom wrażliwości,obecnie na kim to robi wrażenie? stajemy się zezwierzęceni,ludzkość się zmienia,na szczęście mam już tyle lat że raczej nie dożyje czasów społecznego dna moralnego, mam nadzieje ;-)

100 lat temu nikt nikomu nie podrzynał gardła? Jest rok 1916 czyli 103 lata temu, w kinach wyświetlano "Nietolerancje" Griffith'a, w której można było zobaczyć scenę dekapitacji mężczyzny.

Tak doszukałeś się jakiegoś filmu tego typu co było rzadkością...... ale na pewno to robiło jakieś wrażenie na widzach a obecnie tryskająca krew,gwałty itp sceny nie robią dużego wrażenia to już jest wręcz norma w wielu obrazach...

Jako, że jestem przeciętnym niedzielnym widzem, to moje odczucia po obejrzeniu tego filmu są dokładnie takie jak zdefiniowałeś. Nie powalił mnie ten film, choć miejscami rzeczywiście oglądałem go z zaciekawieniem. Ostatnie sceny zrekompensowały mi poświęcony na niego czas.

Kinofil nie brzmi zbyt ładnie. ;-)

Świetny opis, oddaje moje odczucia, cieszę się że bawiłeś się równie dobrze jak ja:)

Film nakręcono wyłącznie dla ludzi kina i fascynatów. Każda inna osoba będzie tym obrazem znudzona, zażenowana lub co najwyżej pozostanie obojętna. Tylko ci pierwsi będą się zachwycać jak to było wspaniale pod koniec lat 60' gdy byli piękni i młodzi, a miasta były pełne neonów. Swoją drogą te "wspaniałe" neony były wówczas traktowane tak samo jak dzisiejsze płachty reklamowe czyli całą masę ludzi zwyczajnie denerwowały do tego stopnia, że zdarzało się uchwalanie miejscowych zakazów ich używania. Mnogość scen nakręconych totalnie bez sensu wręcz przytłacza. Większość bohaterów została spłycona do granic możliwości czego najlepszych przykładem jest reakcja, a właściwie jej całkowity brak, dublera granego przez Pitt'a na wiadomość o zwolnieniu jaką otrzymuje od swojego wieloletniego przyjaciela. Uważnego widza denerwować będą także przemycane treści, jak w przypadku Polańskiego i jego oskarżeń o pedofilię. Powszechnie wiadomo, że został on za to skazany, ale Tarantino puszcza oczko do śmietanki Hollywood poprzez dialog Cliffa z hipiską w aucie o tym jak bardzo on chciałby z nią uprawiać seks, ale nie może bo ona nie ma dokumentu potwierdzającego że ma 18 lat, a on na słowo jej nie wierzy i do więzienia iść nie zamierza. Niby nic takiego, ale problem polega na tym że tę hipiskę gra Margaret Qualley która ma 24 lata, a nie 13, 15 czy nawet te 18 lat. Widz zatem dostaje obraz w którym pokazuje się że gdyby nie zachowawczość Cliffa to w zasadzie bardzo łatwo byłoby trafić za pedofilie do wiezienia, no bo przecież nie jedna kłamała w sprawie swojego wieku, a jak widać łatwo było się pomylić. Tyle że gdyby hipiskę grała faktycznie nastolatka a nie dorosła kobieta scena wyglądałaby zupełnie inaczej, a pytanie o dokument było czymś oczywistym, a niedziwną ostrożnością.

Oglądałem ten film z różnymi osobami, głównie takimi które nie są pasjonatami kina i oni byli właśnie zachwyceni tym klimatem lat 60. Nie zwracali oni szczególnej uwagi na np. afisze kin ale podobał im się cały klimat. Co do kwestii neonów to nie widzę tu problemu, bo Tarantino przedstawia miasto AD 1969, takie jakie było lub tak jak je zapamiętał. To że Cliff Booth nie rzucił np. kubkiem w Ricka jest elementem jego osobowości, on nie spłyceniem postaci. A co do kwestii aluzji do Romana Polańskiego uważam to za nadinterpretacje.

Piękne dni???No,zwłaszcza dla Polańskiego i jego rodziny...

Ale oglądałaś film? :D

Fajna wypowiedź. Nie jestem wielką fanką Tarantino, ale ten film mnie wciągnął, ujął i najzwyczajniej oczarował.

James Stacy. Założę się, że 95% osób oglądając Pewnego razu... nie miało większego pojęcia kim był Jim Stacy. Ja też się zaliczałem do tych osób. Jak widać na tym portalu nie jest on specjalnie rozpoznawalną osobą. 7 ocen jako aktor i zero tematów na forum nawet ponad pół roku po premierze. To co jednak można wyczytać w ciekawostkach to fakt, że w 1996 roku został skazany na 6 lat więzienia za molestowanie dziecka, czego w ostatnim czasie nie omieszkała wytknąć w swoim tekście o 9 filmie Tarantino pewna amerykańska pisarka. Ja jednak nie o tym. Bo zanim w 1996 roku skazano Jamesa Stacy, w 1973 roku kierując motocyklem uległ on wypadkowi w którym stracił rękę oraz nogę. Jak to się ma do filmu Tarantino? Jima Stacy po raz ostatni w filmie Tarantino widzimy gdy odjeżdża motocyklem. Oczywiście 4 lata wcześniej ale jak widać Tarantino raczej świadomie nawiązuje do tego wydarzenia. Wypadek w którym życie straciła Claire Cox a Stacy rękę oraz nogę został spowodowany przez pijanego kierowcę. W Pewnego razu... Rick Dalton stracił prawo jazdy właśnie za jazdę po pijanemu. To co napisałem to w prawdzie fakty ale można śmiało rozpatrywać to jako nadinterpretację.

dobrze napisane !

Za długie, nikt tego nie przeczyta.

Cukiereczek007 mały spoiler: kilka osób przeczytało :D

Popis snobizmu intelektualnego pierwsza klasa, ale jak każdy patałach lubiący się subtelnie wywyższać tłumacząc innym, że to nic złego, że nie podobał im się film, są po prostu za głupi żeby go zrozumieć pokazałeś swoją ignorancję. Nie ma czegoś takiego jak taśma 45mm więc cały ten pseudo intelektualny wywód możesz sobie wsadzić w buty.

Poza tym różnica między formatem kinowym a telewizyjnym nie wynika z rozmiaru taśmy filmowej.

Taśma 45 mm? Ah sh*t, here we go again :D Poza czytaniem "pseudo intelektualnych wywód" polecam też czytać komentarze pod nimi. Już kilku użytkowników zauważyło ten błąd. Ba, sam się przyznałem do tego błędu. To samo było z nawiązaniem do Eastwooda, gdzie kilka komentarzy niżej sprostowałem nie do końca trafne porównanie. W innym komentarzu napisałem, że jeśli nie podobał Ci się film nie oznacza od od razu, że jesteś niedzielnym/przeciętnym widzem ani to, że przeciętny widz jest kimś gorszym. Pozdrawiam ciepło :D

Jak dobrze przeczytać coś, co po obejrzeniu filmu faktycznie rozjaśnia to, czego nie dostrzegłam. Lubię siadać do filmów bez uprzedzeń, nie czytam recenzji i opisów. Po seansie czytam jak najwięcej i konfrontuję swoje odczucia z odczuciami innych. Coraz częściej jednak czytam o przemyśleniach płytkich i mało spostrzegawczych. Ale w tym komentarzu znalazłam wszystko, czego potrzebowałam. Dziękuję.

Czy wiesz, że ... małżeństwo, które korzysta z wycieczki konnej na ranczo Spahna nosi takie same imiona jak rodzice Quentina Tarantino- Connie i Curtis. Matka Tarantino jak i on sam pochodzą z Tennessee, co jest wspomniane w filmie natomiast Curtis Zastoupil, ojczym Quentina poślubił Connie już po jej przeprowadzce z synem do Los Angeles.

Couldn't agree more!

zgadzam się w 100% z Twoją wypowiedzią

Jestem przeciętnym niedzielnym widzem, ale film mnie nie nudził. Pierwsze dwie godziny były ciekawe, ale zaskoczyła mnie końcówka, bo oczekiwałem dramatu bez happy endu.

Mnie ten film nie znudził,ani nie wymęczył,całkiem spoko się oglądało.Ale szczerze to dupy nie urywa,spodziewałem się czegoś więcej niż tylko wyśmienitej obsady :D.Ogólnie ta cała akcja pod koniec z włamaniem,coś w stylu jak była w filmie Paradise,tylko że tam akcja działa się w ogrodzie,a tu w domu.Trochę za bardzo tandetnie to wyglądało.Ale ogólnie film ok,bez rewelacji

Bo to miało tak "tandetnie" wyglądać. Chodziło o wyśmianie i naplucie prosto w twarz mordercom.

Proszę się nauczyć używać apostrofów.

wow, faktycznie esencjonalna wypowiedź :) ale mi się film podobał, właśnie w sposób nieoczywisty. Ale moją dziewczynę faktycznie znudził. Cóż może Tarantino trzeba po prostu lubić

Odniesienie sie do starych czasów zawsze ma jedną kureską zalete o ile nie spiertolą tego. To scenografia, ciuchy, samochody, styl życia itd i wisienka zawsze na torcie to odtworzenie starej historii, szczególnie jeśli nie była zarejestrowana wcześniej. Tutaj tą wisienką jest stare życie w Hollywood, lata 50-60. To sie już nie powtórzy, dlatego odtworzenie nowemu pokoleniu starych czasów, wielkich czasów kina to nie tyle rozrywka co lekcja historii. Bawiłem sie dobrze, ultradobrze szczególnie oglądając żone Polańskiego.

Poprosiłeś kolegę żeby zablokował mój wpis czy sam mnie zgłosiłeś?

Zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych mam prawo do wglądu, zapisywania oraz edytowania mojej własności intelektualnej, co za tym idzie, zablokowanie dostępu do mojej własności bez możliwości podglądu dla mnie jako autora jest przestępstwem. Wizzard albo odblokuje mi możliwość edytowania tekstu albo zgłaszam sprawę do sądu.

Zawsze mnie śmieszy jak tacy "znawcy" kina (a nie tacy niedzielni i przeciętni jak Ja XD) dorabiają sobie fabułę do filmu żeby udowodnić, że przeciętny film jest wybitny. Film ratują: gra aktorska, zdjęcia i scenografia. Ten film nie jest w żadnym wypadku wybitny, on jest ciekawy na tyle żeby oglądnąć go jeden raz i więcej nie wracać.

Hmm, jestem ciekaw czy gdybym dał ocenę np. 4 i napisał, że film nie jest dla przeciętnych widzów to wciąż inni by się tak oburzali? Poza tym nie dorabiam żadnej fabuły. Nie dopisuję wątków, które w filmie nie istnieją a raczej na miarę swoich jak na tamten czas ubogich umiejętności poddałem analizie to co widziałem. Ale skoro "film nie jest w żadnym wypadku wybitny" to chyba nie ma o czym dyskutować :D

Uwaga! Komentarz zawiera spoilery! Choć oficjalnie o dalszych losach Ricka Daltona dowiemy się dopiero z zaplanowanej na czerwiec tego roku nowelizacji, to już z różnych wypowiedzi Tarantino możemy wnioskować, że po wydarzeniach z filmu nie zrobił o wielkiej kariery w Hollywood. Pracował w branży jeszcze przez wiele lat, ale nie stał się gwiazdą na miarę Eastwooda czy choćby Reynoldsa. Największy paradoks postaci granej przez Leonardo DiCaprio polega na tym, że dla nas- widzów, jest on prawdziwym bohaterem. Oczywiście razem z Cliffem. To oni uratowali Sharon Tate i jej przyjaciół przed bandą Mansona i są dla nas, osób znających prawdziwą historię bohaterami, i chcielibyśmy dla nich wszystkich jak najlepiej. Zasłużyli sobie na to. Ale w filmowym Los Angeles Rick nikogo nie uratował. Oczywiście poza sobą, swoją żoną i przyjacielem, który doskonale sam sobie poradzi, ale nie o to chodzi. Chodzi o to, że dla postaci istniejących w filmie Rick nie stał się bohaterem, który uratował gwiazdę kina przed śmiercią i nie dopuścił do jednej z największych zbrodni w USA w XX wieku. Wyczyn Ricka i Cliffa mógłby zająć prasę i telewizję na kilka tygodni, a Dalton miałby co opowiadać innym na planie. filmowym. Ale nie staje się hollywoodzkim i amerykańskim herosem numer 1. Sharon Tate nie była wcale zagrożona. To paradoks i tragizm postaci Ricka Daltona w filmie Pewnego razu... w Hollywood.

Kinomana i kinofila ten film też potrafi znudzić. Nuda, nuda...smaczki nie wystarczą.

Interesujący, niebanalny i prowokujący do myślenia wywód. Jestem za mały intelektualnie, by próbować konkurować z tym naprawdę świetnym spiczem. W ramach rozrywkowych nawiążę tylko do pierwszego zdania twego wywodu i sparafrazuję pana Andrzeja Sapkowskiego.
Napisałeś: "(...) obraz Quentina Tarantino może znudzić." Są też tacy, których owca może zadowolić. No cóż, tylko współczuć; i jednym, i drugim ;)
Pozdrawiam serdecznie ;)

Referat długi, ale sorry kolego, film wybitny nie jest. Samo nazwisko reżysera i obsada to za mało. Film jak film, nic specjalnego, spodziewałem się czegoś, co zrobi wrażenie, a co tu miało to wrażenie zrobić?