Mam wrażenie, że kręci się taki film, kiedy nie ma się pomysłu na opowieść, ale bardzo się chce coś nakręcić. Wtedy kręci się cokolwiek, daje wolne tempo narracji i ... pozostawia się pole do interpretacji.
Jarmusha ratuje ciekawy sposób fotografowania historii. Można to doceniać. Poza tym nie rozumiem zachwytów.
Wiele osób twierdzi, że film jest pochwałą przeciętnego życia. Nie widzę tutaj żadnego czynnika, który by pokazywał, że bohaterowie są szczęśliwi, że jest ono właśnie takie. Raczej sprawiają wrażenie ... osób o wąskim horyzoncie potrzeb. Nawet wiersze są banalne. Tak jakby główny bohater nie potrafił dostrzec żadnych emocji.
To jest taki film jakby nakręcić historię o rozwijaniu rolki papieru toaletowego. Długo, długo się rozwija, a na końcu ... ... tekturka! Oczywiście w finale filmu bohater się nie zdziwi, że dotarł do tekturki, ale będzie szczęśliwy z przeżycia tej przewidywalnej przygody. Nie muszę dodawać, że ostatnią sceną będzie kupno nowej rolki.
Przy odpowiednio błyskotliwych zdjęciach (jestem pewien, że to możliwe) na pewno udało by mi się kogoś nabrać na domniemaną głębię przekazu takiego filmu.