Przy takich filmach są dwa wyjścia. Pierwsze to takie, że jeżeli film przez cały czas trwania Cię nudził, wystawiasz mu niską ocenę i idziesz dalej. Druga opcja.. film wydaje Ci się kompletnym bełkotem, ale rozglądasz się po siedzącym obok towarzystwie i dostrzegasz, że te siedzi zadumane w milczeniu. W końcu też zaczynasz dumać aby nie wyjść na totalnego ignoranta. Przejmujesz inicjatywę i w pewnym momencie wpadasz na genialne odkrycie, związane z pewnymi nie do końca jasnymi symbolami. Dlaczego są niejasne? Tego zapewne nie wie nawet sam reżyser, ale z pewnością pamięć odświeżyłaby mu kolejna kreska kokainy. Przeciętnego człowieka na nią nie stać, więc zagadkę z tajemniczymi symbolami starasz się rozwikłać przy pomocy własnego filozoficznego spojrzenia na świat, które wykształciło się w Tobie podczas czytania memów z Paulo Coelho. Nieśmiało dzielisz się swoimi przemyśleniami z pozostałymi widzami i po chwili przekonujesz się, że wszyscy inni podobnie jak Ty, to nienarodzeni potomkowie Arystotelesa czy innego Herkulesa, i koniec końców spijacie sobie z dzióbków, analizując głębie kryjącą się w zeżartym przez psa zeszycie.

Ciężki wybór, prawda? Ja co prawda nie lubię tego poczucia zmarnowanego czasu, tuż po obejrzeniu filmu, ale choćbym nie wiem jak bardzo się starał, to nie jestem w stanie ocenić tego film w żaden pozytywny sposób. I choćby nie wiem jaki krył się w nim głęboki przekaz, to nie jest on w stanie przebić tej nużącej formy.