Witam! Chyba nikt nie zwrócił uwagi, że Imaginarium doktora Parnassusa to zobrazowanie pewnych przypuszczeń Nietzschego. Domniemywał on, iż świat może być skonstruowany na zasadzie wiecznego powracania - życie ludzkie powtarza się w nieskończoność w takim samym przebiegu, za każdym razem tak samo - od początku do końca Cytat z Wiedzy radosnej:
"A gdyby tak pewnego dnia lub nocy jakiś demon wpełznął za tobą w twą najsamotniejszą samotność i rzekł ci: ‘Życie to, tak jak je teraz przeżywasz i przeżywałeś, będziesz musiał przeżywać raz jeszcze i niezliczone jeszcze razy; i nie będzie nic w niem nowego, tylko każdy ból i każda rozkosz i każda myśl i westchnienie i wszystko niewymownie małe i wielkie twego życia wrócić ci musi, i wszystko w tym samym porządku i następstwie – tak samo ten pająk i ten blask miesiąca pośród drzew i tak samo ta chwila i ja sam."
Pytanie, które wynikało z takiej hipotezy brzmiało: Czy człowiek byłby w stanie zaakceptować powtarzalność losu, czy raczej zbuntowałby się przeciwko takiemu porządkowi świata? Jak wpłynęłoby to na jego moralność; podejmowane przez niego działania?
Nietzsche uważał, że zrozumienie takiego mechanizmu i przyjęcie go do świadomości jest możliwe tylko poprzez zdobycie ogromnej "woli mocy", życia życiem pełnym, tak by każda chwila była warta powtarzania kolejne razy. Kładąc nacisk na zagubioną przez ludzi moralność tworzy wizję nadczłowieka - jednostki, która, przede wszystkim w sensie moralnym, góruje nad innymi. Jednostki wybitnej.
Parnassus realizuje też założenia "hodowli" takich nadludzi, uświadamianie im tej cyrkulacji życia - w tym wypadku poprzez sztukę. Wejście do Imaginarium równa się zagłębieniu w zakodowane w podświadomości prawdy o porządku świata, a przez to także swoim wewnętrznym.
Co o tym myślicie? :)